ÜÇ KARANFİL

Nerde kendini bilmez çocuklar

Bir sabah öylece çekip gittiler

Çınladı alkışlar kör sokaklarda

Yankısı kime kaldı

Deniz koydum adını

Kederi bende kaldı

Uzak köyler kurdum birbirine

Denizine aldandım

Acının surlarında ateşler yaktık

Vuruldu şehirler soluksuz kaldık

Kendine çekildi bütün zamanlar

Gölgeler orda kaldı

Çılgın zamanlarda yaşamak bize düştü

Ölümün acımasızlığı her zamankinden beter

Gidenler

Gelenler

Düşenler

Ah! Zamanın sonsuzluğunu anlamayanlar...

Düştük yola

Güzel şeyler bulmak umuduyla

Işıklarıyla büyük şehirler,

Yol oldu bize

İz sürdük yalnızlığa...