BİR ŞEY YAPMALI

CUMHURİYET İÇİN DEMOKRASİ İÇİN HALK İÇİN GELECEĞİMİZ İÇİN ..................... cemaatlerin yönettiği bir coğrafya olmak istemiyorsak ................. Ama benim memleketimde bugün İnsan kanı sudan ucuz Oysa en güzel emek insanın kendisi Kolay mı kan uykularda kalkıp Ninniler söylemesi

30 Aralık 2009 Çarşamba

TEKNOLOJİ

Bu teknolojiye inanamayacaksınız Teknoloji dünyasını derinden sarsacak yeni bir sistem üzerinde çalışılıyor. 6. His (SixthSense) isimli sistem, parmaklarınızı kullanarak bilgiyi nerede olursanız olun anında size ulaştıracak. Teknolojide yeni bir perde aralanıyor. Prototipi geliştirilen yeni bir teknoloji sayesinde dijital ve gerçek dünya tamamen bir araya geliyor. Parmak uçlarına takılan sensörlerden ve boyna takılan kamera-projektör karışımı bir cihazdan oluşan 6. his isimli sistem, dijital dünyayı birebir gerçek hayata taşıyor. Cambridge'ta bulunan özel bir üniversite olan Massachusetts Institute of Technology'de çalışan uzmanların geliştirdiği 6.His'le herhangi bir duvarda e-postalarınızı okuyabilecek, dört parmağınızı birleştirerek fotoğraf çekebileceksiniz. Kitap satın alırken Örneğin bir mağazada kitap satın almayı planlıyorsunuz. Parmak uçlarındaki sensörleri kullanarak kitabı elinize aldığınızda kitabın fiyatını, kitapla ilgili daha önce yapılan yorumları ve diğer detaylı bilgileri örneğin Amazon.com adresine girerek anında öğrenebilirsiniz. Sistem ise son derece basit: Projektörünüzü kitabın üzerine tutarak bu bilgilere kolayca ulaşabilirsiniz. Parmaklarınızla fotoğraf çekmek Elbette sistemin yapabilecekleri bununla da sınırlı değil. Örneğin iki elin baş ve işaret parmalarına takılan sensörleri birleştirip kare şekline getirerek dış dünyadan anında fotoğraf karesi alabilirsiniz. Projektör-kamera karışımı olan ve boyna takılan sistem ise parmak uçlarınıza odaklanarak çizdiğiniz sınırlar dahilinde fotoğraf karesi alabiliyor. Herhangi bir duvara bakıp e-postanızı kontrol etmek Bir önceki örneklerde olduğu gibi parmaklarınızı kullanarak bir duvarın karşısına geçip "@" işaretini havada çizdiğinizde, projektör otomatik olarak duvara görüntü yansıtacak ve bu sayede anında e-posta hesabınızı dilediğiniz her yerden kontrol edebileceksiniz. Elinizle telefon çevirmek Bu sistem sayesinde projektörün avuçiçine yansımasıyla telefon numaraları avuçiçinizde belirecek ve aramak istediğiniz kişiye avuçiçinize dokunarak ulaşabileceksiniz. Kol saatine artık ihtiyacınız yok Saatin kaç olduğunu merak ettiniz ve kol saatiniz yanınızda yok, ya da kullanmaktan hoşlanmıyorsunuz. O halde yapacağınız işlem son derece basit: Parmağınızla bileğinizin üzerinde bir çember çizin ve ardından oluşan ekrandan anında saati öğrenin. Dijital bir göz olarak hareket eden kamera, kullanıcıların parmaklarıyla yaptığı her hareketi takip ederken, kameranın içerisinde bulunan projektör de dijital ortamı gerçek hayata taşıyor.Önceleri kasketlerde kullanılabilen, ancak sonraları boyuna takılabilecek bir aparat halini alan SixthSense'in prototipin bugün için kullanıcılara maliyeti 350 doları geçmiyor; ancak sistem henüz tam olarak oturmadığından geliştirilen prototip üzerindeki çalışmalara devam ediliyor. Bilginin kolay ve olabildiğince hızlı bir şekilde ulaşıldığı çağımızda, geliştirilen bu prototip sayesinde bilgi artık gerçekten de parmaklarımızın uçlarında olacak.

HARİKA

ÇİZGİ VE ÖTESİ

MSN GELENLER

Mekanik Tamirat Kuralı Elleriniz yağa bulaştığında, burnunuz kaşınmaya başlar ve acil tuvalete gitmeniz gerekmektedir. Yer Çekimi Kuralı Yere düşen her şey en zor ulaşılabilecek noktaya yuvarlanır.
Yanlış Numara Kuralı Yanlışlıkla çevirdiğiniz bir telefon numarası hiçbir zaman meşgul çalmaz ve biri daima cevap verir.
Mazeret Kuralı Patronunuza işe geç kalma sebebinin patlak lastik olduğunu söylerseniz ertesi sabah lastiğinizi muhakkak patlak bulursunuz.
Değişkenlik Kuralı Eğer trafikte şerit değiştirirseniz, eski şeridiniz şimdi bulunduğunuzdan daha hızlı akar. (Bu hep böyledir)
Banyo Kuralı Vücudunuz tamamen ıslandığında telefon çalar.
Yakın Tesadüf Kuralı Beraber görülmek istemediğiniz biriyle beraberseniz tanıdığınız biriyle karşılaşma ihtimali tavan yapar.
Sonuç Kuralı Birine bir aletin çalışmayacağını ispat etmeye çalıştığınız zaman o alet çalışır.
Biomekanik KuralıKaşınma katsayısı vücudunuzda ulaşılması zor olan yerlerde en yüksektir. Şekilden şekle girersiniz.
Tiyatro Kuralı Ne olursa olsun koridordan en uzak sandalyenin sahipleri en geç gelir.
Starbucks KuralıBir kahve içmek için oturduğunuzda patronunuz sizden bir görev ister ve bu görev süresi kahve soğuyana kadardır.
Murphnin Soyunma Odası Kuralı Eğer soyunma odasında sadece iki kişi varsa, onların soyunma dolapları bitişiktir.
Yüzey Kuralı Tereyağlı ve reçelli ekmeğinizin yeni yaptırdığınız veya aldığınız halıya düşme ihtimali, halının pahalılığı ve yeniliği ile doğru orantılıdır.
Mantıksal Tartışma Kuralı Neyi konuştuğunuzu bilmiyorsanız her şey olabilir.
Brown'un Fiziksek Görünüm Kuralı Papuç ayagınıza tam geldiyse, o papuç çirkindir..
Wilson'ın Pazarlama Stratejisi KuralıGerçekten çok sevdiğiniz bir ürünü bulup aldığınızda, o ürünü üretmekten vazgeçerler.
Doktorların Kuralı Eğer kendinizi hasta hissedip doktor randevusu alıp gittiğinizde aniden iyileşirsiniz. Eğer randevu almazsanız hastalık devam eder.
Olasalık Kuralı Birisi tarafından seyredilme olasılığı yaptığınız işin aptallık katsayısıyla doğru orantılıdır.

ANI

Atatürk’ün Yaveri Muzaffer Kılıç anlatıyor;
Bir gün Atatürk'le beraber Abidinpaşa'dan gelip Samanpazarı yoluyla Ulus'a geçiyorduk. O zamanlar Samanpazarı'nda bulunan üç beş dükkandan birisi Ali Efendi isimli kitapçıya aitti. Kitapçı dükkanının kepenklerinde, nefis bir halı asılmış duruyordu. Harp yıllarının sonu olduğundan hiçbir yerde, hele Ankarada böyle güzel bir şey görmek pek şaşırtıcı olduğu için bu halı Atatürk'ün de dikkatini çekti. Hemen arabayı durdurup indik. Beraberce dükkana yürüdük. Kitapçı, Ata'yı görünce, buyurun Paşam diyerek heyecanla bir emri olup olmadığını sordu. Paşa da bu halıyı çok güzel bulduklarını ifade ettiler. Kitapçı; - "Paşam, bu halı bir müşterimin. Paraya ihtiyacı olmuş, satılması için bana bıraktılar. Benimle bir ilgisi yok" dedi. Atatürk, böyle güzel bir halının çok kıymetli olduğunu, bunu halı sahibinin nereden almış olabileceğini öğrenmek istediler. Kitapçı ezile büzüle; - "Paşam, emanet koyan isminin söylenmemesini özellikle rica ettiler, müsaade ederseniz ismini söylemeyeyim" dedi. Bu sefer Atatürk daha çok merak edip; - "Çocuk, belki halıyı almak isteyeceğiz. Kimin ve kaça olduğunu öğrenmek isteriz" dediler. Kitapçı; - "Paşam 40 lira istemişlerdi " deyip yine halı sahibinin ismini vermedi. Atatürk halı sahibini iyice merak edip ısrar edince de, kitapçı istemeyerek ve sıkılarak; - "Abdülhalim Çelebi Hazretlerinin Paşam " dedi. Abdülhalim Efendi, Mevlana sülalesinden gelmiş, Konya milletvekili olarak Mecliste görev yapıyordu. Kapısı herkese daima açık, cömert, gayet güzel konuşan, Mevlevi kalpağı ile gezen, akıllı, sevimli, hoş sohbet, özü sözü doğru bir kişiydi. Atatürk, bu cevabı alınca çok duygulandı ve bana dönerek dükkana 40 lira bırakmamı emretti. Hemen parayı bıraktım. Kitapçı halıyı koşarak indirip paket yapmaya koyuldu. Bu arada Atatürk, Abdülhalim Efendi'nin kişiliğinden övgüyle bahsederek; - "Abdülhalim Efendi, evde halısını satacak kadar parasız kalıyor ama, kapısını kimseye kapamıyor" diyerek onu övdü. Sonra da kitapçıya dönerek; - "Bana bak, halıyı biz alıyoruz. Fakat halıyı Abdülhalim Efendi'nin evine yollayınız, biz oradan aldırırız. Akşamüzeri de kendilerine bir kahve içmek için geleceğimizi söyleyiniz." dediler. Kitapçı bu davranışa şaşırmış bize bakarken, arabaya binip uzaklaştık. Aynı akşam Abdülhalim Efendi'nin evine gittik. Kendisi bizi avlu kapısında karşıladı. Eve girince baktım halı, kapı arkasında paketli olarak duruyordu. Mütevazı evinde minderlere oturuldu, kahveler içildi. Abdülhalim Efendi; - "Paşam halıyı almışsınız. Fakat halı evime geri geldi. Müsaade ederseniz, arabanıza koyduralım." dedi. Atatürk de; - "Abdülhalim Efendi halı yine bizim olsun. Biz arada sırada sana kahve içmeye geldikçe onun üzerinde kahvemizi içeriz." diyerek halıyı açtırdılar ve odaya serdirdiler. Kahveler içildi ve sohbet edildi. Giderken Abdülhalim Efendi yine bizi kapıya kadar uğurlayarak; - "Paşam eğer müsaadeniz olursa halıyı…" derken Atatürk sözünü keserek mütebessim; - "Abdülhalim Efendi, onu sana emaneten bırakıyoruz. Her gelmemizde onu burada görmek ve üzerinde oturmak isteriz." diyerek veda edip ayrıldılar. Böylece Atatürk, Abdülhalim Çelebi Efendi'ye, kitapçıya bile belli etmemeye çalışarak ihtiyacı olan yardımı yapmış, fakat halıyı almamışlardı. Bu ibret verici anı; O büyük asker, devlet adamı ve devrimci liderin, en az bu nitelikleri kadar büyük olan insanlığını anlatmasının yanı sıra, onun, gerçek dindar ve üstelik bir tarikat mensubu olan Çelebiye saygısını göstermesi bakımından da ayrı bir önem taşıyor. Abdülhalim Efendi, o halıyı Konya Mevlânâ Müzesi kurulunca oraya armağan etmiştir. Görülüyor ki, Abdülhalim Efendi de bu asil davranışı kötüye kullanmamış ve halıyı sahiplenmeyip, layık olduğu yere armağan etmiştir. (1922).Ayrıca; Herkese açık sofrasını sürdürebilmek için halısını satan bir tarikat ehlinin, dini siyasete alet ederek para, mevki ve güce ulaşan, yurt içinde ve dışında saf ve eğitimsiz vatandaşları sömürerek trilyonluk mal varlıklarının sahibi olup sefa süren, günümüz din ve tarikat bezirganlarından farklılığını da ortaya koyuyor. Tabii, anlayana ve anlamaktan yana nasibi olanlara ! Alıntı : Atatürkten Hiç Yayınlanmamış Anılar / Prof.Yurdakul Yurdakul

MSN GELENLER

Zülfü Livaneli
Kurnazlık, geri kalmış toplumlara özgüdür
Almanya'nın geniş otobanlarında yol alıyorduk. Baktım ki otomobiller yavaşlıyor ve yolun iki yanına diziliyorlar, orta şerit boş kalıyor. Ne olduğunu anlamadım ama biz de öyle yaptık. Beklemeye başladık. Yolun ortası bomboş ama hiç kimse oraya direksiyon kırmıyor. Kuyrukta sakin sakin bekliyor. Biraz sonra durumu öğrendik. İleride bir kaza olmuş, yol tıkanmış. Böyle durumlarda Alman sürücüler fermuar ilkesini uygular ve iki yana çekilerek yolu polisler, ambulanslar ve çekiciler için serbest bırakırmış. Gerçekten de biraz sonra o bomboş yoldan polis arabaları ve ambulanslar neredeyse iki yüz kilometre süratle geçip gitti. Önlerinde hiçbir engel yoktu. Çok geçmeden yol açıldı, bütün araçlar hareket ederek gideceği yere vaktinde ulaştı. Anlattığım; bir toplu zekâ örneğidir. Alman sürücüler bu toplu zekâya sahip oldukları için sorun daha çabuk çözüldü ve daha çabuk hareket ettiler. Oysa hepsi tek tek kurnazlık etmeye çalışıp orta şeridi kullansaydı, otobanın tıkanıklığı saatlerce sürerdi ve hepsi zarar görürdü. Bu örnekte görüldüğü gibi durmadan kurnazlık eden bireylerin oluşturduğu bir toplum iyi işlemez. Çünkü kurnazlık, toplu çıkara, toplu zekâya aykırıdır. Bireylerin, dönen toplum çarkları içinde birer dişli olmayı kabul etmeleri gerekir. Zekâ bunu gerektirir ve çarklar ancak böyle işler. Bir örnek daha vereyim: Bin kişilik bir sinema salonunda yangın çıktığını düşünün. Sinema müdürü anons ediyor, kimsenin paniğe kapılmamasını, ilk sıradan başlayarak salonun boşaltılacağını, böylece herkesin kurtulacağını söylüyor. Bu plana uyan herkes kurtulur. Ama seyirciler bir an önce kendi canlarını kurtarmak için kapıya atılırlarsa büyük bir tepişme yaşanır ve üç beş kişi dışında herkes can verir. Organize toplumlarla, geri kalmış toplumların temel farkı buradadır. Geri kalmış toplumlar kurnaz bireylere, ileri toplumlar ise kurnazlığı aklına getirmeyen ve kurallara uyan yurttaşlara sahiptir. Demokrasi de ancak böyle toplumlarda yürür. Öbür türlüsü; en kurnaz olanın başa geçip kendi menfaatlerini toplum menfaati olarak yutturmasından ibarettir. Yani bir çeşit diktatörlüktür. Unutmayın ki her zaman sizden daha kurnaz biri çıkar...

ÖNEMLİ

KALP KRİZİ Diyelim ki, mesai saati bitti ve siz de akşam 18:30 civarında, alışılmadık derecede zorlu bir iş gününün ardından (tabii ki tek başınıza) arabanıza binip evin yolunu tuttunuz. Çok yorgunsunuz ve canınız da fena halde sıkkın. SİNİRLİ BİR HALDESİNİZ…
Birdenbire göğsünüzde, kolunuza ve çenenize doğru yayılmaya başlayan korkunç bir ağrı hissediyorsunuz. En yakın hastaneye sadece on dakikalık mesafedesiniz ama hastaneye ulaşmayı başarıp başaramayacağınızdan bile emin değilsiniz.
NE YAPACAKSINIZ???
İLK YARDIM KURSLARINA KATILACAK KADAR AKLI BAŞINDA BİRİYDİNİZ AMA KURSTAKİ EĞİTMEN, SİZİN BAŞINIZA BİR ŞEY GELDİĞİNDE NE YAPACAĞINIZI ÖĞRETMEDİ!!! YALNIZ BAŞINIZAYKEN KALP KRİZİ GEÇİRİRSENİZ NASIL HAYATTA KALIRSINIZ? PEK ÇOK İNSAN KALP KRİZİ GEÇİRDİĞİ SIRADA TEK BAŞINA OLUYOR; ETRAFTA YARDIM EDECEK KİMSE BULUNMUYOR. KALP ATIŞLARI DÜZENSİZLEŞEN VE KENDİSİNİ BAYILACAKMIŞ GİBİ HİSSEDEN BİRİNİN BİLİNCİNİ YİTİRMEDEN ÖNCE YALNIZCA 10 SANİYE KADAR ZAMANI VARDIR. BU DURUMDA NE YAPMANIZ GEREKİR? CEVAP:
PANİĞE KAPILMADAN ÜST ÜSTE KUVVETLİCE ÖKSÜRMEYE BAŞLAYIN. ARABANIZI SAĞA ÇEKİN MOTORU DURDURUP DÖRTLÜLERİ YAKIN ARABANIN ARKASINA GEÇİP SIRT ÜSTÜ YERE YATIN AYAKLARINIZI ARABANIZIN BAGAJINA DOĞRU YUKARI KALDIRIN VE ÖKSÜRMEYE BAŞLAYIN ÖKSÜRMEDEN ÖNCE HER SEFERİNDE DERİN BİR NEFES ALIN; ÖKSÜRÜKLERİNİZ GÜÇLÜ OLSUN, DERİNDEN GELSİN VE UZUN SÜRSÜN, TIPKI GÖĞSÜNÜZDE BİRİKMİŞ BALGAMI ATMAYA ÇALIŞIR GİBİ ÖKSÜRÜN. HER İKİ SANİYEDE BİR DERİN NEFES ALIP ÖKSÜRÜN VE BUNU YA YARDIM GELENE DEK YADA KALP ATIŞLARINIZ TEKRAR NORMALE DÖNENE DEK SÜREKLİ YAPIN. SAKIN ARABANIZIN İÇİNDE OTURMAYIN BU ESNADA SİZİ GÖREN İNSANLAR YARDIM EDECEKLERDİR DERİN NEFES ALMAK CİĞERLERİ OKSİJENLE DOLDURUR. ÖKSÜRMEK KALBE TAZYİK YAPAR VE KAN DOLAŞIMINI RAHATLATIR. KALBE UYGULANAN BU TAZYİK, KALBİN NORMAL RİTMİNE DÖNMESİNİ KOLAYLAŞTIRIR. BÜTÜN BUNLAR SİZE, BİLİNCİNİZİ KAYBETMEDEN ÖNCE HASTANEYE YETİŞECEK ZAMANI TANIR. AYAKLARINIZ YUKARI DOĞRU KALDIRILMIŞ OLDUĞUNDAN VÜCUDUNUZDAKİ BÜTÜN KAN KALBE BASINÇ YAPACAKTIR. BU POSİZYONDA YATMAK KALBİN NORMAL ÇALIŞMA DÜZENİNE GEÇMESİNE YARDIMCI OLUR BU KONUDA MÜMKÜN OLDUĞUNCA ÇOK KİŞİYİ BİLGİLENDİRİN. BU BİLGİ SAYISIZ İNSANIN HAYATINI KURTARABİLİR!!! ASLA, 'BENİM BAŞIMA GELMEZ!' DİYE DÜŞÜNMEYİN. HAYAT TARZIMIZIN EPEYCE DEĞİŞTİĞİ ŞU SON YILLARDA ARTIK HER YAŞTA İNSAN KALP KRİZİ GEÇİRİYOR.

ÖNEMLİ

ÖZEL HASTANELERE KİMLER PARA VERMEMELİDİR?
Rıza Zelyut
Buradan; öncelikle kanser hastalarını uyarıyorum: Sakın ola ki bundan sonra gittiğiniz özel hastanelerde muayene parası, kan tahlili parası, film parası gibi adlar altında para vermeyin.Çünkü bu tahliller, filmler, doktor muayenelerinin tümü bedavadır.Tekrar ediyorum: Bedava tedavi sadece devlet hastaneleri için geçerli değildir. Özel sağlık kuruluşları da artık para alamazlar.Bizzat yaşadığım bir olayı anlatayım: Bir okurum arayarak dedi ki: 'Eşim meme kanseri tedavisi görüyor. İstanbul'daki ..... isimli hastaneye kontrole götürdük. Çünkü; onkoloğu (kanser doktoru) orada çalışmaya başlamıştı. Burada onkologa muayene oldu ve doktorunun istediği kan tahlillerini bu hastanede yaptırdı: Filmler de orada çakildi. Bu hastane bizden üçte bir oranında dediği 760 YTL para aldı. Halbuki televizyonlarda yer alan haberlerde kanser tedavisinin artık özel hastanelerde de bedava olduğu duyurulmuştu. Bu durumda bize yardımcı olur musunuz?'
SAĞLIK BAKANLIĞI'NA TEŞEKKÜRLER
Bu şikayeti doğrudan doğruya Sağlık Bakanı Prof. Dr. Recep Akdağ'a ilettim. Sayın Bakan; hem şaşırdı, hem de üzüldü. Dedi ki: 'Rıza Bey; 1 Ekim 2008 tarihinden itibaren hiçbir özel hastane, artık kanser tedavisi gören hastalardan para alamaz. Bu konuyu Başbakanımız özellikle takip ediyor ve çok hassas. Sözünü ettiğiniz hasta, faturaları bize yollasın. Ben hemen emir veriyorum. O hastane hakkında soruşturma açtıracağım ve alınan paraları da hasta sahibine geri verdireceğim.'Gerçekten de iki gün içinde o ünlü hastane; hastadan aldığı parayı iade etmek zorunda kaldı. Hastaların veya hasta yakınlarının şunu da bilmesi gerekiyor. Bu hastalıkların muayenesi de bedavadır. Yani; hastalar, doktor ücreti de ödemeyecektir. Yukarıda dile getirdiğim şikayette; onkolog (kanser doktoru) tarafından yapılan muayene; hastane tarafından 'diyabet muayenesi' gibi gösterilerek 350 YTL alınmıştı. Hastane; bu parayı da geri vermek zorunda kaldı. Sanıyorum ki artık İl Sağlık Müdürlükleri hastaneleri daha ciddi biçimde kontrol edeceklerdir. Çünkü özel hastaneler; Bakanlığın aldığı son bedava tedavi kararının kendilerine gelmediğini ileri sürerek hastaları soymaya devam ediyorlar.Buradan Sağlık Bakanı Akdağ'a hastalar adına teşekkür ediyorum. Çünkü; özel hastaneleri daha sıkı kontrol ettireceği sözünü de vermiştir.
HANGİ HASTALIKLAR BEDAVA TEDAVİ EDİLİYOR
Sadece kanser hastaları değil; vatandaşın altından kalkamayacağı kadar masraflı olan diğer tedaviler de artüık ücretsiz. Ücretsiz tedavi konusunda Sağlık Bakanlığı'ndan bize verilen bilgi şöyle: 'Sayın ZelyutSosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanununa istinaden çıkarılan ve 1 /Ekim/ 2008 tarihinden itibaren yürürlüğe giren en önemli hükümlerden birisi de genel sağlık sigortalısı hastalardan acil ve ciddi sağlık tehtidinin bulunduğu durumlar için sosyal güvenlik kurumu ile sözleşmeli özel sağlık hizmet sunucuları tarafından ilave ücret talep edilmemesidir. Bu durum acil haller için sosyal güvelik kurumuyla sözleşme yapmamış özel sağlık kuruluşları için de geçerlidir. Zaten kamu hastanelerince eskiden olduğu gibi herhangi bir ilave ücret alınmamaktadır. 1/Ekim/2008 tarihinden önce özel sağlık hizmet sunucuları diledikleri kadar ilave ücret alabilmekteydiler. Aşağıda yer alan liste ilave ücret alınamayacak ciddi sağlık tehditlerinin bulunduğu durumlardır.
1) Acil servislerde sunulan sağlık hizmetleri ile acil haller nedeniyle sunulan sağlık hizmetleri,
2) Yoğun bakım hizmetleri,
3) Yanık tedavisi hizmetleri,
4) Kanser tedavisi (radyoterapi, kemoterapi, radyo izotop tedavileri),
5) Yenidoğana verilen sağlık hizmetleri,
6) Organ, doku ve hücre nakilleri,
7) Doğumsal anomaliler için yapılan cerrahi işlemlere yönelik sağlık hizmetleri,
8) Diyaliz tedavileri,
9) Kardiyovasküler cerrahi işlemleri
NE YAPACAKSINIZ?
Görüldüğü gibi acil servislerde, yoğun bakımda, yanık tedavisinde; kanser tedavisinde, yenidoğanda verilen doğum hizmetlerinde ve doğum anomalilerindeki cerrahi işlemlerde, organ ve doku nakillerinde, diyalizde ve kardiyovasküler cerrahi uygulamalarında vatandaş artık özel hastanelere fark vermeyecektir.Eğer sizden bu hastalıkların teşhisi ve tedavisi için para alınmış ise; makbuzunuzla birlikte şikayetçi olacaksınız. Şikayetinizi de bir dilekçe ile Sosyal Güvenlik Kurumu İl Müdürlüğü'ne yapacaksınız.Sağlık Bakanlığı diyor ki: 'Sağlık Uygulama Tebliğdeki hükme rağmen ilave ücret alınması durumunda Sosyal Güvenklik Kurumu'nca özel sağlık kuruluşuna sözleşme iptali ve para cezaları uygulanacaktır. Sözleşmeye aykırı durumun tespiti açısından, vatandaşımız kendi adına sosyal güvenlik kurumunca özel sağlık kuruşuşlarına ödenen bedellerin dışında her ne ad altında olursa olsun kendi cebinden bir ödeme yapması durumunda, bu ödeme için faturasını detayları ile talep etmelidir. Ayrıca sözleşmeye aykırı durumların tespiti açısından Sosya Güvenlik Kurumunca gerekli denetimler kuşkusuz sürekli yapılacaktır.'Okurlarıma tavsiyem şudur:
Bu yazıyı lütfen, bu tür hastası olan insanlara iletin ki bazı açıkgöz hastane işleticilerinin haksız kazançları önlenebilsin...

MSN GELENLER

Hayatımızda Güvenlik... Nedir Bu ?
Son yıllarda; çocuk veya yaşlı fark etmez, gün içinde saldırıya uğrayan, kaçırılan veya öldürülen kurbanların sayısının artmasından dolayı… Ülkemizde ve özellikle de İstanbul’da durum farklı olmadığı için…. Lütfen bir göz atıp, Sevdiklerinizin güvenliği için sevdiklerinizle paylaşınız.
Dirsek
Vücudun en sert ve dayanıklı bölgesi olduğu için en iyi silahınız dirseğinizdir, Kullanacak kadar yakınsanız, dirseğinizi savunma silahı olarak kullanınız.
Cüzdan
Hırsız sizden cüzdanınızı istiyorsa, CÜZDANI ONA VERMEYİNİZ. Bunun yerine, cüzdanı uzak bir yere fırlatmayı deneyiniz. Hırsız sizden çok cüzdanla ilgilenirse, TERS İSTİKAMETE DOĞRU hızla kaçınız.
Bagajda kilitli kalırsanız
Herhangi bir şekilde bir arabanın bagajında kilitli kalırsanız, ayağınızla arka farları kırıp çıkartmaya çalışın. Oluşan boşluktan elinizi dışarı çıkarıp elinizi sallayarak dikkat çekmeniz mümkün olabilir. Aracın şoförü elinizi göremez, fakat arkadan gelen araçları sizin zor durumda olduğunu fark edebilir.
Bayan Sürücüler
Özellikle bayan sürücüler, iş çıkışı, alışveriş v.b. faaliyetlerden sonra, arabalarına binip bir şeylerle uğraşma eğilimindeler. (çanta düzeltme, makyaj tazeleme, cüzdan yerleştirme, fatura kontrolü gibi). BUNU YAPMAYINIZ. Bu zaman, kötü niyetli kişilere aracın sağ veya arka koltuğuna binip, başınıza bir silah tutma zamanı ve imkanı verir. Aracınıza biner binmez kapıları kilitleyip, HEMEN hareket ediniz.
Araca Binerken
Aracınıza park yerlerinde veya evinizin önünde binerken dikkat etmeniz için birkaç öneri : a) Aracınıza binmeden sağınıza, solunuza,arkanı za, ön ve arka koltuklarına ve yerlerine bakarak, etrafı şüpheli durumlar-kişiler için kontrol edelim. b) Şayet aracınızın yanına büyük bir kamyon veya Tır park etmişse, aracınıza şoför kapısından değil, yan kapıdan giriş yapınız. Birçok seri katilin, kurban kendi aracına binerken, kurbanlarını büyük araçların içine çektikleri tespit edilmiştir. c) Aracınızın yanına park etmiş olan aracın yan koltuğunda tek başına bir erkek oturuyorsa, belki alışveriş merkezine geri dönmek, sonra geri gelmek veya bir güvenlik görevlisinin sizi izlemesini rica etmek uygun olacaktır. Unutmayınız ki, temkinli olmak, pişman olmaktan daha iyidir. Hatta paranoyak olmak, ölmüş olmaktan daha iyidir!
Asansör
Merdivenleri kullanmaktansa, asansörü tercih ediniz. Issız merdivenler ve merdiven boşlukları her tür suç ve şiddet için uygun mekanlardır. (özellikle de geceleri.)
Silah
Saldırganın bir silahı varsa ve siz onun kontrolü altında değilseniz, KAÇINIZ. Onun sizi kaçarken vurma ihtimali 100 atışta 4’dür. Vursa bile, kurşunun yaşamsal bir organa gelme ihtimali daha da düşüktür. Koşarak kaçınız, hatta yapabilirseniz, zig zag çizerek kaçınız.
Duygusallık
Bayanlar olarak çok duygusal ve sempatik yaklaşımlarımız olmaktadır. Bu devirlerde BUNDAN VAZGEÇİN. Bazı seri katiller bunu kullanmak için, ayağı kırılmış, bastona ihtiyacı olan, sakat kişiler rolünü oynamaktadır. Aracına binmesine yardımcı olmanızı isteyebilir ve orada sizi yeni kurbanına çevirebilir.
Kapıdan Satışlar
Kapıdan pazarlamacılar sizin kapınızda size yeni bir parfüm, deterjan vb.. yeni bir ürünü test için koklamanızı isterler, SAKIN YAPMAYIN, KOKLAMAYIN. Ayıldığınız da ( eğer ayılabilirseniz. !) belki soyulmuş olacaksınız, belki de iç organlarınız olmayacak,
İlginç
Son bir güvenlik uyarısı daha : Son zamanlarda katil veya hırsızlar, kurban seçtikleri ve yalnız olduklarını bildikleri bayanların kapısının önüne, bebek veya çocuk ağlaması kaydedilmiş teypler bırakıyormuş. Bu sesi duyan bayanlar meraktan veya merhametten kapıyı açtığında saldırıya uğrayabilirler. Lütfen her tür olağandışı ses, gürültü v.s.’de MUTLAKA ÖNCE YARDIM ÇAĞIRINIZ.

MSN GELENLER

"Mane, These, Phares"
Baltazar olup bitene bir türlü anlam veremiyordu. Tam da bu eğlence gecesinde nereden çıkmıştı bu esrarlı el? Ne demek istiyordu? Neden o anlaşılmaz sözcükleri yazıyordu sarayın duvarına?Ne yaptıysa olmadı! Bağırdı, çağırdı ama o el, duvara kırmızı harfler yazan el durmuyordu.Muhafızlarını çağırdı, “durdurun şunu!” diye emir verdi. Ama kimse durduramıyordu. O el, yazısını bitirdi, kayboldu.Baltazar’ın tadı kaçmıştı. Adamlarını topladı, uzmanlarına danıştı, ancak sihirli elin duvarlara çizdiği harflerin ne anlama geldiğini kimse bulamadı.“Bilse bilse, bunu Danyal Peygamber bilir” dediler. Baltazar ona sordu, “bu harfler nedir?” Danyal Peygamber esrarengiz elin yazdığı üç kelimeyi söyledi:“Mane, these, phares.” Sonra tercüme etti:“Sayıldı, tartıldı, parçalandı.” Babil’de ne ortak akıl kalmıştı ne ortak irade...Ne ortak bilinç ne ortak yön duygusu...Babil’i Babil yapan değerler yıpratılmış, yıkılmıştı. Ne güven duygusu ne adalet duygusu...Kimse kimseye güvenmiyordu. Babil’in asma bahçelerinin bile yüzüne bakan yoktu.Babil halkı “meyus”tu. Mutsuz, umutsuz, karamsar...Kimi içerden, kimi dışardan yonta yonta, kazıya kazıya Babil’in çivisini çıkarmışlardı.Sonunda o gizli elin, gelip “sayıldı, tartıldı, parçalandı” yazması hiç zor olmadı. Babil de iflah olmadı. ***Bu ülkenin duvarlarına bir elin “sayıldı, tartıldı, parçalandı” yazmakta olduğunun farkında mısınız?Eminim farkındasınız.Çünkü “sihirli el” in yazdığı yazıları öğrenmek için bir peygambere ihtiyacımız yok. Neler yazdığını biliyoruz. O el henüz işini bitirip gitmiş değil. Hâlâ yazıyor.Ama bu gidişle o da işini bitirip gidecek.
(Hikmet Bila'nın 28.12.2009 / Vatan Gazetesindeki köşesinden alıntı)

MSN GELENLER

11 EYLÜL, UYUŞTURUCU, PSİKOLOJİK HARP VE MASONLAR'A DAİR 26 Mart 2006 00:25
İstanbul Üniversitesi Adli Tıp Enstitüsü'nden doç.Dr. Ümit Sayın, acikistihbarat.com'a 11 Eylül teorilerinden, uyuşturucu ticaretine; psikolojik harpten, masonlara kadar bir çok konuda önemli açıklamalar yaptı.İşte çarpıcı analiz ve bilgilerin yer aldığı söyleşi:
* Şu anda yeraltı kaynaklarımızın %60'ı yabancılar kontrolünde çıkarılıyor.
* Uyuşturucu ekonomisinin yarattığı sıcak para gücünün karşısında hiç bir ordu veya istihbarat örgütü varlığını sürdüremez.
*Özellikle CIA; MOSSAD, BND gibi yabancı istihbarat örgütleri Türkiye ve Ortadoğu'daki pek çok gizli operasyonu uyuşturucu parasıyla yapmışlar; üstelik 1970'li yıllarda Türkiye'de bu ticaret sayesinde ciddi bir kaos ortamı oluşturmuşlardır.
* Türkiye'de küresel uyuşturucu ticareti boylamında Italya benzeri bir mafya vardır ve hatta P2 benzeri mason-gladyo-mafya-bürokrat ilişkileri mevcuttur.
* Süpernato veya Nato’nun Gizli Ordularinin Türkiye içine nüfuz ettigi 1970-1980 döneminde mafyöz yapilanma, masonik gizli örgüt yapilanmasi Türkiye’de her tarafa infiltre olurken Ayaklanmalari Bastirma Talimnamesi (FM-31) geregince Türkiye’de bir ayaklanma olmadigi halde ayaklanma varmis gibi gösterilmis ve küresel sermayenin Türkiye’yi isgal etmesinin alt yapisi hazirlanarak ve Turgut Özal’a 24 Ocak kararlari aldirilarak ekonomi yavas yavas Dünya Bankasina ve IMF’ye terk edilmistir.
Sayın Okuyucu;
İstanbul Üniversitesi Adli Tıp Ensitüsü'nden Doç. Ümit Sayın; nörobilim alanındaki kapsamlı geçmişinin yanısıra; çeşitli platformlarda dile getirdiği alternatif teorilerle gündeme geldi. Özellikle; 11 Eylül saldırıları ile ilgili olarak HaberTürk'te sunduğu kapsamlı derleme ve ikiz kulelere çarpan uçakların niteliğine yönelik ayrıntılı analizler, Türk medyasında bugüne kadar gerçekleştirilen konu ile ilgili en kapsamlı sunumlardan biri olarak dikkat çekti. Ümit Sayın'la sizler için; 11 Eylül teorilerinden, uyuşturucu ticaretine; psikolojik harpten, masonlara kadar bir çok konuda hayli uzun bir röportaj yaptık. Röportaj o kadar uzadı ki; aşağıda gördüğünüz metin, aslında röportaj tam metninin kısaltılmış hali. Türkiye'deki etno-faşist yapılanmaların bilim kurumları bünyesindeki çalışmalarına karşı da mücadele veren Doç. Dr. Ümit Sayın'ın gündeme dair net ve ilginç tespitlerini içeren bu röportajı dikkatlerinize sunuyoruz. Saygılar Açık İstihbarat 11 Eylülle ilgili ana tezinizi okuyucularımız için özetleyebilir misiniz? 11 Eylül Saldirisi global terörizmin ve gizli örgütlerin eylemlerini doruga çikardiklari bir noktadir. Bu Amerika’daki aile hanedani yapilarinin ve Anglo Sakson ve Yahudi gizli örgütlerinin dünyayi tamamen kontrol etmek için olusturduklari bir milenyum komplosudur. 11 Eylül olayi tamamen küresellesmeyi ve emperyalizmi dünyaya yaymayi düsünen bazi gizli yapilanmalarin, emperyalist odaklarin psikolojik savas için ortaya çikardiklari bir üründür. Televizyondaki görüntülerde ve sunumlarda çok net olarak kanitladigimiz gibi, 11 Eylül olayi bir düzmecedir ve yurt disindan koordine edilen ve Afganistan’daki magaralarda yasayan insanlarin yönettigi bir El-Kaide saldirisi degil, Amerika içinden koordine edilen ve terör korkusu yaratmayi ve ortak bir terörizm düsmani olusturmayi hedefleyen bir saldiridir. Bir kaç çok vurucu nokta vardir: Öncelikle ikiz kulelere ya da Pentagona çarpan uçaklarin düsürülmemesi ve her iki uçagin da kuleler tam kuleler içine girdiginde infilak etmesi enterasandir. Ayrica Güney Kuleye çarpan uçagin altinda anlasilamayan bir cisim vardir. Bu cisimi inceleyen uzmanlar bu cismin bir torpido veya bir bomba olabileceginden bahsetmektedirler; zaten uçagin tam kulelerin içindeyken aniden patlamasi ve özellikle Güney Kulede 3 ates topu belirmesi uçaga monte edilmis bir patlayici yapinin varligini düsündürmektedir. Uçaklarin yolcu uçagi olup olmadigi belirsizdir. Uçaklarda 4 farkli açidan inceledigimiz zaman her türlü farkli adli tip analizinde kapilar, pencereler görülememektedir. Bazi uzmanlar bu uçaklarin tanker uçak olma ihtimali üzerinde durmaktadir. En önemlisi her iki kulenin de 56 ve 80 dk. sonra birden çökmesidir. Üstelik çöküs 9 sn içinde gerçeklesmistir. Bu çöküs gerçeklesirken binanin pencerelerinden patlayicilarin fiskirdigi çok net olarak görülebilmektedir. Hiç bir bina bu kadar kisa süre içinde çökemez. Normal kosullarda binanin kat kat uzun sürede çökmesi beklenirdi. Ayrica uçak yakiti 800 santigraddan daha yüksek bir sicaklik olusturamaz. Halbuki binanin çökmesi için çeligin erimesi gerekir ve 1500 santigrad sicakliga ihtiyaç vardir. O bölgedeki 7 nolu binanin da kontrollü patlamayla çökertilmesi enteresandir, o binaya kim, neden patlayici yerlestirmistir günlerce önce? 11 Eylül sabahi ikiz kulelerin çöküsünden hemen 8 saat sonra 7 nolu binanin kontrollü patlama ile çökertilme emri verilmistir. O günkü kaosta bu bombalar yerlestirilemeyecegine göre kim, ne zaman ve neden 7 nolu binaya patlayici yerlestirmistir de, 7 nolu bina ayni gün, ‘hasar gördü’ diye 8 saat içinde uçaklar ikiz kulelere çarptiktan sonra saat 17:00’de çökertilmistir? Pentagona uçak düsmüs olma olasiligi ise iyice azdir. Pentagon’da uçak oldugu söylenen nesnenin giris deligi uçak boyutlarinin yarisi, içerdeki 3. kamadan çikis deligi ise sadece 2.5 m. yani uçagin çapinin yaklasik üçte biridir. Pentagona çarpan uçaga ait hiç bir kalinti bulunamadigi gibi, bu uçak sözüm ona 7 adet çelikle güçlendirilmis 50 santim kalinliginda duvari delip geçmistir. Bu mümkün degildir. Bunu bir uçak yapamaz, bunu ancak bir füze veya bir bunkerbuster yapabilir. Dolayisi ile çok kisaca degindigimiz gibi, Pentagon’a bir Boeing 757 düsmedigine ait tonlarca kanit vardir, hepsini burada söyleyemiyoruz; belki uçak düstü görüntüsü verilmesi için uzaktan kumandali bir Global Hawk da düsürülmüs olabilir. El-Kaide diye bir örgütün aslinda olmadigi ve birilerinin isine yarayan küresel bir hayaletin ötesine geçmedigi bir çok kisi tarafindan dillendirilmeye baslandi. Sizce Usame Bin Ladin imgesi ile ABD'yi yöneten güçler neyi amaçliyor? El-Kaide isimli örgüt CIA tarafindan Afgan-Rus Savasi sirasinda kurulmustur. ABD’de 2001 yilinda 29 civarinda istihbarat örgütü vardi. Daha sonra bu sayi artmis olabilir. ABD’deki bazi istihbarat örgütlerinin adi bile bilinmiyor. Örnegin NSA (Ulusal Güvenlik Teskilati, National Security Agency) 1952 yilinda Truman tarafindan kurulduktan sonra ABD baskanlari, ünlü yöneticileri bile bu örgütün adindan haberdar olmadi. Bu tip örgütlere ayrilan fonlar korkunç fazladir ve çok gizli olmak esastir. Ayrica ABD’deki Illuminati uzantisi örgütler (Skulls and Bones gibi) temel olarak tez-antitez ilkesine göre toplumsal olaylari sekillerler. Yani bir örgüt kendi negatifini de kendisi kurar. NATO’nun Gizli Ordularinda oldugu gibi, Kiziltugaylarin ABD tarafindan kurulup, NATO tarafindan kullanilmasi gibi. NATO aslinda küresel bir çeteden baska bir sey degildir. Zaten artik bir anlami da kalmamistir. Ayni sekilde ABD’de bir çok yeni istihbarat örgütü 11 Eylül’den sonra kuruldu. Bunlar genellikle ABD’deki siyonist, masonik veya diger gizli yapilarla CFR ile (Council on Foreign Relations) içiçe olan örgütlerdi. Örnegin Aytunç Altindal’a göre MINARET isimli bir gizli islami terörist örgüt CIA tarafindan kurulmustu. Benzer sekilde El Kaide’nin tüm örgütlenmesi ve Usame bin Laden yillarca CIA’e hizmet etmis kisilerdir. Dolayisi ile at izi, it izine karismistir. Anglo-sakson ve siyonist gizli örgütlenmeleri karsitlarini da kendileri yaratarak çalistiklari için, onlara düsman gibi görünen tüm yapilanmalar belki de onlar ve NATO tarafindan kontrol ediliyor olabilir. Bin Laden ailesinin ABD’deki serveti belirsizdir, bazi söylentilere göre 5-7 trilyon dolara varan bir servetleri vardir. Ayrica 11 Eylül olayi olduktan sonra tüm uçaklar bloke edilmisken ve tüm uçuslar yasaklanmisken, sadece bir aile uçaklara atlayip ülkelerine dönmüslerdir. Bu aile de Bin Laden ailesidir, yüzü askinda ferdi ile 13 Eylül 2001’de ABD baskani bile uçaklara binemezken bu aile ABD’yi terk etmistir ve özel aile uçaklarina uçus izni verilmistir . 11 Eylül senaryosundaki kurgulanmasındaki temel unsurlar nedir? 1) Afganistandaki afyon dolayisi ile Pakistan’da eroine çevrilen uyusturucu ticaretinin kontrolü. Afganistan’da resmi rakamlara göre 4200 ton opium yetistirilmektedir. Resmi rakamlar genellikle gerçek miktarlarin yarisindan daha azdir.Bir ton eroin 5 bin ton sokaktaki sulandirilmis eroine dönüsür. Sokaktaki 1 gram eroin çok mütevazi bir fiyatla New York sokaklarinda 100 dolardir. 5 bin ton eroin 5 x 109 gram (5’in yaninda 9 tane sifir) eder. Bunu 100 dolarla çarparsaniz, 500 milyar dolar gibi kapital bulursunuz ki, aslinda dünyada dönmekte olan uyusturucu miktarinin yarisina yakindir. 2) Kafkasya ve Ortadogu’da var olan petrol reservi dünya reservinin % 70’i, dogal gaz reservi dünya reservinin % 65’idir. Bu enerjinin kontrolü gerek Büyük Ortadogu (Büyük Israil) projesinin gerçeklestirilmesi için çok gereklidir, gerekse ABD’nin enerjisi tükenmektedir; 2025’lerde ciddi enerji sikintilari baslayacaktir ve hidrojen, uranyum ve BOR su andaki enerjinin yerine almaya aday elementler gibi görünmektedir. BOR yataklarinin ise % 70’i Türkiye’dedir.Su anda zaten yeralti kaynaklarimizin % 60’a yakini yabancilarin kontrolünde çikariliyor. Zaten bu konuda kölelestirilmis durumdayiz, ama ulusalci bir hükümet bunu tamamen tersine çevirebilir. Ayrica Israil ve Ortadogu gözlerini Türkiye’deki su kaynaklarina da dikmislerdir. Bugünün dünyasinda uluslararasi hukuk veya dost ülke veya stratejik müttefik kavrami diye bir kavram yoktur. Hungtington’un tanimladigi medeniyet savaslari baslamis ve tüm gücüyle sürmektedir, hedef Islam medeniyetinin ortadan silinmesi veya assimile edilmesidir. Bugünün dünyasinda sadece birbirini yoketmeye azmetmis bunun için Kara Bilimi kullanan azgin, fasist topluluklar vardir.Insanlik Yahudi ve Anglo Sakson gizli örgütlenmelerinin etkisiyle karanlik bir döneme, bir geç kalan POST-ORTAÇAGA girmektedir. 11 Eylül iste bu konjonktürde yapilmistir. 3) ABD büyümekte olan Çin-Hindistan-Rus ekonomisiyle mücadele edebilmek için, mutlaka Asya’yi kusatmak ve Hint Okyanusu’nu çevrelemek zorunda, Rusya’nin sicak denizlere inmesini engellemek zorundadir. Jeostratejik olarak ABD Asya’yi kontrol edebilmek için ortadoguyu kontrol etmek zorundadir, bunun için de Ortadogu’da ULUS devlet istememektedir, var olan ULUS devletleri yani Iran ve Türkiye’yi kaosa bogmak veya yikmak, bunu yapamazsa zayiflatmak isteyecektir. Haritaya bakarsaniz Büyük Ortadogu projesini gerçeklestirmek için noktali çizgi hat üzerindeki tüm ülkeleri kayitsiz sartsiz kontrol etmeden veya isgal etmeden bu bölgedeki 22 ülkenin sinirlari degistirilemez, haritada BOP ülkelerini görmektesiniz Bahsettiginiz uyusturucu trafiginden daha detayli bahsedebilir misiniz? Bu durum Türkiye’nin Ulusal Güvenligini nasil etkilemektedir? Bu uyusturucu kapitaliyle nasil mücadele edilebilir? Afganistan Uyuşturucu Üretimi ile Dow Jones Endeksinin Dikkat Çekici Korrelasyonu Yukarida sadece Afganistan ile ilgili bir tahminde bulunduk, ama bu konuda bilimsel nitelikli hiç bir çalisma yapilmis degil.Bazi tahminlere göre Türkiye’den akmakta olan uyusturucu parasi 50 milyar dolar ile 80 milyar dolar arasinda degismektedir, bazi tahminlere göre 100 milyar dolari geçmektedir. Dünyada dönmekte olan para resmi verilere göre 325 milyar dolardir . Özellikle Alfred Mc Coy ve Michael Ruppert’a göre, 800 milyar dolar ile 1.2 trilyon dolar arasinda oldugu iddia edilmektedir. Bu miktarin yuvarlak olarak 1 trilyon dolar oldugunu söyleyebiliriz.Yan sektörler olan silah sanayii, kadin ticareti, pornografi, kumar, off shore bankacilik gibi faktörleri de isin içine katinca yan sanayii ile birlikte bu miktarin bir kaç trilyon dolara katlanabilecegini tahmin etmek zor degildir. Bu sicak para gücünün karsisinda hiç bir ordu veya hiç bir istihbarat örgütü varligini sürdüremez. Ancak onunla mücadele etmek için kurulmus olan bir sistem veya istihbarat örgütü bu kara para ile mücadele edebilir. Türkiye’de uyusturucu ve uyarici madde kaçakçiligi hangi yillardan itibaren ülke güvenligini tehdit eder hale gelmistir? Nasil? Türkiye’de yaratilan CIA merkezli mafyöz örgütlenme Murat Çulcu’nun tarif ettigi mafyöz toplum yapilanmasinin gelismesine ve zaten var olan feodal asiret ve agalik sistemindeki mafyöz uygulamalarin ve sistemin sehirlere de intikal ederek ciddi boyutlarda mafyöz toplum yapisini olusturmasina neden olmustur. Özellikle CIA, BND ve MOSSAD gibi yabanci istihbarat örgütleri Türkiye ve Ortadogu’daki pek çok kovert operasyonunu uyusturucu parasiyla yapmislar, üstelik de 1970’li yillarda Türkiye’de bu ticaret sayesinde çok ciddi kaos ortami olusturmuslardir. Sonra PKK’nin da Türkiye’de akmakta olan uyusturucunun % 30-40’ini yönettigini biliyoruz. O nedenle Türkiye’den akmakta olan uyustucu ticareti ciddi olarak devletin ulusal güvenligini savunan ve koruyan birimler tarafindan gözlem altina alinmalidir. Türkiye’de küresel uyusturucu ticareti boylaminda Italyan benzeri bir mafya yapilanmasi var midir? Evet vardir. Hatta P2 benzeri mason-gladyo-mafya-bürokrat iliskileri de mevcuttur. Özellikle 1988 ve 1997’de ortaya çikan birinci ve ikinci MIT raporlari ele alinirsa bu baglantilar bürokrat-siyasetçi-mafya üçgeni ortaya çikmaktadir.Türkiye’de bugün MAFYOKRASI adinda bir sistem mevcuttur. Bu sistem supranasyonel organizasyonlarin (Bilderberg, Trilateral Komisyon, CFR, Skulls and Bones Society, Round Table, Illuminati, Masonlar vb.), uluslararasi mafyanin ve yabanci istihbarat örgütlerinin (Mossad, CIA, KGB, BND, MI6 vb.) sekillemis oldugu ve yerel mafya ile isbirligi içindeki bir yapidir Bu yapılanmanın süreçlerini özetleyebilir misiniz? a) Mustafa Kemal Atatürk’ün ölmesinden sonra bir duraklama ve masonik gizli örgütlerin Türkiye’ye yerlesme dönemi. Bu dönem Inönü ve Menderes zamanlarindaki süreçtir. 27 Mayis darbesi ile sonuçlanmistir. b) 27 Mayis 1960 darbesinden 12 Mart 1971 dönemine uzayan süreçte, mafyöz toplum yapilanmasi bürokrasiye ve devletin pek çok yapisina yerlesmistir. Bu dönemde tüm dünyada var olan özgürlük hareketleri Türkiye’ye de yansimistir. Ama bu sol hareketlerin bir kismi kurgudur ve anti-tez olarak tezi üretenler tarafindan üretilmis ve kullanilmistir. Örnegin 1968 hareketlerinin fikir babasi Herbert Marcus’un CIA hesabina çalistigi çok sonra ortaya çikmistir . c) Süpernato veya Nato’nun Gizli Ordularinin Türkiye içine nüfuz ettigi 1970-1980 döneminde mafyöz yapilanma, masonik gizli örgüt yapilanmasi Türkiye’de her tarafa infiltre olurken Ayaklanmalari Bastirma Talimnamesi (FM-31) geregince Türkiye’de bir ayaklanma olmadigi halde ayaklanma varmis gibi gösterilmis ve küresel sermayenin Türkiye’yi isgal etmesinin alt yapisi hazirlanarak ve Turgut Özal’a 24 Ocak kararlari aldirilarak ekonomi yavas yavas Dünya Bankasina ve IMF’ye terk edilmistir d) 1980 darbesi CIA merkezli olarak gerçeklestirilmis ve bu darbeden sonra ekonomi bir 10 yilligina Özal’a terk edilerek küresel sermayenin tüm ülkenin içine girmesi ve tüm Türk ekonomisini kontrol etmesi saglanmistir.Bu noktada çok ciddi olarak kendi kendine 1960’larda veya 1970’lerde yetmekte olan Türk ekonomisi yabanci sermayenin ve yabanci istihbarat örgütlerin, gizli örgütlerin denetiminde mafyöz bir yapilanmaya teslim edilmis ve küresel mafyöz yapilanma ve uyusturucu ticareti her yere nüfuz etmistir. Özal Türkiye’de federasyonu ve Kürdistan’i savunarak Türk Anayasasini ayaklar altina alip, çigneyen ilk Cumhurbaskanimizdir. e) 1990-2003 Soguk Savas döneminin bitmekte oldugu dönem. Bu dönemde Amerikan vatandasi bir basbakan Türkiye’yi tamamen Amerikan gizli örgütlenmelerine ve Amerikan tarzi bir mafyöz yapiya terk etmistir. Ulus Devlet ‘son sosyalist devleti de tasviye ediyoruz’ diye tasviye edilme yoluna gidilmis, tüm Kemalist ilkeler ayaklar altina alinmis ve Karsi Devrim sürecinde doruga varilmistir f) 2003’den günümüze ise son tasviye sürecini yasamaktayiz. Kemalist Ulus Devlet her kurumu ile tasviye edilmektedir. Uyusturucu kapitali ve Kürtçü örgütlenme her kuruma girmektedir. Bu dönem Türkiye’nin ön-Sevr dönemidir. 2010’a kadar bu süreç tamamlanacak ve Türkiye, ulusal güçler bir önlem almazlarsa, parçalanacaktir. Bu parçalanma Iran, Suriye ve diger ülkelerle birlikte gelecektir. Bu olgular gerçeklesirken Türkiye’ye girmekte olan 60-100 milyar dolar arasindaki uyusturucu kara parasi çok büyük rol oynamis ve hemen hemen her kurumu satin almistir. Bu yapiya karsi ancak örgütlü bir istihbarat teskilati ile mücadele verilebilir. Türkiye’nin acilen % 60-75’i askeri istihbarat % 25-40’i akademisyen, bilim adami ve sivil istihbaratçilardan olusan bir ULUSAL GÜVENLIK TESKILATINA ihtiyaci vardir Atatürk Devrimlerini ve laik, demokratik, sosyal, demokratik Cumhuriyet yapisini koruyabilmek için acilen hem istihbari hem de operasyonel faaliyet yapabilen ve karsimizdaki milyarlarca dolarlik dev kapital ile mücadele edebilecek bir yapilanmaya ve bu yapilanmanin hukuki temeline ihtiyaç vardir. Aksi takdirde bu dev uyusturucu kapitali Türkiye’deki ekonomik sistemi, banka sistemini, siyasi sistemi, istihbarat sistemini kontrol altina alacak ve büyük olasilikla Türkiye’nin bölünmez bütünlügü ilkesine aykiri olarak Türkiye’yi küresel sermayenin istekleri dogrultusunda parçalayacaktir. Uluslararasi bankalarin bize verdigi kredilerin özünde bu dev uyusturucu kapitali bulunmaktadir. Kuzey Irak’taki yeni olusumun uyusturucu ve uyarici madde kaçakçiligina olabilecek etkileri nelerdir? Kuzey Iraktaki Kürt devletinin finansmaninda ve Barzani’nin finansmaninda uyusturucu parasi su ana dek Israil ve Mossad’in da destegiyle kullanilmistir ve kesinlikle kullanilacak, bunun devaminda ise Türkiye’yi parçalama operasyonu ve Büyük Ortadogu Projesi kapsaminda Diyarbakir merkezli bir Kuzey Kurdistan projesinde Afgan kökenli uyusturucu parasi kesinlikle kovert operasyonlar için kullanilacaktir. Norveç istihbaratinin bir raporu Haftalik ve Tempo dergilerine aksetmistir ve Türkiye için 2011’lerde bir iç savas planlanmaktadir. Bu savas Büyük Ortadogu veya Büyük Israil projesi kapsaminda gerçeklestirilecektir. Bugün Büyük Ortadogu Projesine ‘evet’ deyip olur vermek, Atatürk devrimlerinin ve Türk Ulus Devletinin tasviyesine ve yok edilisine olur vermek demektir. Büyük Ortadogu projesinin kabul edilmesi ve Diyarbakir merkezli bir BOP’a evet denmesi müebbet hapsi gerektirecek bir vatan hainligi ve anayasal suçtur. Dünyadaki gizli örgütlerle ilgili çok çesitli tezler ortaya atiliyor. Bu tezler arasinda saçma olanlarla rasyonel olanlar arasindaki çizgiyi nasil çekecegiz? Bu konuda çok fazla dezinformasyon yapilmaktadir. sil sir ve metodoloji masonik örgütlenmelerde saklidir. Bu örgütler ve beyin yikama mekanizmalari çok abartilmaktadir. Örnegin Türkiye’de sabetayci gizli örgütlenme de çok abartilmaktadir. Ama ailesinde sabetayci olan herkes acaba sabetaycilara hizmet etmekte midir? Ya da daha ileri gidelim, masonluga girmis çikmis herkes masonluga veya Israile-siyonizme hizmet etmekte midir? Bu mümkün degildir. Masonluga girenlerin yaklasik % 20-30 civari zaten içeride kalmaz ve çikar. Masonlugun mavi localar dedigimiz çirak, kalfa ve üstad derecelerini içeren ilk üç derecesi içinde masonlugun prensiplerine hizmet eden insan sayisi da % 30-40’i geçmez, geri kalanlar sadece kisisel çikar veya sosyal ortam için masonluga girmislerdir. Asil 4. dereceden 33. dereceye kadar olan kirmizi localar olarak tanimladigimiz Skoç Riti tehlikelidir. Skoç ritine girebilmek için Mavi localarda üstad derecesinde olmak lazimdir. Buradaki örgütlenme gerçek siyonist örgütlenmedir ve oraya girenlerin % 50-60’dan fazlasi artik pisme ve küresel siyonist dünya devletine hizmet etme asamasina gelmislerdir. Bir kez gizli örgütler bilinemez. Eger biliniyorsa artik gizli degildir. Onlara ‘Bir zamanlarin Gizli Örgütü’ denebilir. Skulls and Bones Society 1832’de kurulmus Illuminatinin ABD’deki devami olan gizli bir örgüttür. Bu örgüt yillar boyu gizli kalmistir, gücünü bu gizlilikten almis ve Yeni Dünya Düzenini, Küresel Sermayeyi ve Küresel Uyusturucu Ticaretini sekillemistir. Ama sunu unutmamak gerekli artik bu örgüt Adam Quincy’nin ve Antony Sutton’in çalismalari sonucu atik gizli degildir. Muhtemelen yerine yeni bir örgüt kurulmus oldugu için gizli degildir. Psikolojik savas ve kendini oldugundan güçlü gösterme de bu örgütlerin elinde dev bir kontrol mekanizmasidir. Bu konudaki dezinformasyonu da kendileri yaymaktadirlar. Örnegin Skulls and Bones Society’nin tüm üye listesi yayinlanmistir. Büyük olasilikla örgüt fonksiyonunu tamamlamis ve baba ve ogul Bushlari da ABD baskani yaparak kendini tasviye etmistir, Bushlar da dünyaya felaket getirmislerdir. Efsanelesmek için de kendi hakkindaki bilgileri yaymaktadir. Bu örgütlerin kendi aralarinda ve dis dünyaya karsi çatismalari sözkonusu olabilir mi? Evet. Zaten bunlar birbirlerini desifre etmektedirler. Örnegin Opus Dei ve Vatikan yapilanmasinin gerçek Katolik kanadi, Protestan gizli örgütleri desifre ederken, siyonizme karsi olan Protestan Gizli örgütleri ise Yahudi Gizli Örgütlenmelerini desifre etmektedirler. Sunu hiç unutmamak gerek gizli örgütlenmelerin mutlaka bir ayagi istihbarat örgütlerinde sonlanir. Yani her gizli örgütün, bir de istihbarat örgütü ayagi vardir. Bu örgütlerin çatismalari sonucunda biz bunlari ögrendik. Türk kültüründe ve Osmanli kültüründe de var olan Bektasilik, Yeniçerilik ve Teskilati Mahsusa örgütlenmesi aslinda bizim kültürümüzde var olan gizli örgütlenmelerdir. Bu gizli örgütlenmeler tabii ki kendi aralarinda çatisirlar. Ama belirli hedefler dogrultusunda uzlasirlar. Bir örnek vermek gerekirse Nazilerin temelini olusturan Thule cemiyeti 1912 yilinda kurulmustur, Thule cemiyeti aslinda 1776’da Almanya’da Adam Weishaupt tarafindan kurulan ILLUMINATI’nin bir devamidir. Thule cemiyeti 1920’lerde Nazilerin belkemigini ve iç istihbaratini olusturan SS’lere dönüsmüstür. Skulls and Bones cemiyeti de ILLUMINATI’nin bir devamidir ve 1832’de 2. ILLUMINATI locasi olarak ABD’de Yale’de kurulmustur. Bunu Yahudilerin ittifaki ile daha iyi basarabileceklerini bildikleri için Skulls and Bones Cemiyeti tüm Yahudi Gizli Örgütlenmeleri ve B’nai B’rith ile ittifak içindedir. George Walker Bush, babasi George Bush ve dedesi Prescot Bush Skulls and Bones üyesidir. Yahudilerle ittifak içinde olmalarina (hatta George W. Bush’un evangelist olmasina ragmen) ragmen Skulls and Bones 2. Dünya savasinda Nazilerin gelismesine ve Hitler’e büyük ölçüde destek olmustur . Skulls and Bones baglantili isadamlari Hitler’e dev destek vermislerdir. Yani Illuminati’den ayrilma iki örgüt olan Thule Cemiyeti ve Skulls and Bones birbirlerine akrabadirlar ve uzun süre birbirlerine destek de olmuslardir. Ama ayni zamanda 2. dünya savasinda birbirleriyle savasmaya da baslamislardir. Çok zorunda olmadikça Yahudilerle Anglo Sakson gizli örgütleri çatismazlar. Ama WASP (Beyaz Anglo Sakson ve Protestan) dedigimiz yapi, özellikle MOSSAD’la koordine olusturulan 11 Eylül olayindan sonra ABD’yi ve küresel sermayeyi kontrol etmekte olan Yahudi Gizli Örgütlenmelerinden rahatsiz olmaya baslamislar. ABD’de bugün bir çatisma ortami dogmaktadir, çünkü Israilin ve Yahudilerin Büyük Israil projelerinin veya Ütopyalarinin faturasi ABD için çok agir olmustur. Öyle ki, ‘kendi halinde Amerika kitasinda yasamak varken, neden Israil için Ortadogu’da riskler alalim’ diye düsünenler vardir. Hakikaten de Israili ve Yahudileri sirtindan atabilirse Amerika pek çok ülke ile dost halinde dünyayi daha iyi sömürebilir; Yahudiler bugün Anglo-Saksonlarin sirtinda bir yük olmuslardir. Sizce 11 Eylül'den sonra "komplo teorilerine" ve teorisyenlerine yönelik yaklasim nasil degisti? 11 Eylül’den hemen sonra komplo teorileri üretilmeye baslandi, çünkü olaylara baktiginizda çok fazla komplo kokuyordu, ekliyor çikariyor ve o sonucu elde etmiyordunuz; yanlis olan birseyler vardi. Daha sonra ortaya çikan olgular bu komplo teorilerinin dogrulugunu kanitladi. Benim HABERTÜRK ve AVRASYA televizyonlarinda yapmis oldugum yaklasik 7 programda bu konudaki net bilgiler ortaya kondu. Beklenirdi ki resmi olarak bir istihbarat birimi de gelsin resmi olarak konuyla ilgilensin. Ama resmi gelmediler, sempatik kanallardan ve arkadasça geldiler, bu konuda bilgi isteyen herkese bu bilgileri ve yaklasik 2.5 gigabytelik arsivimi açtim. Pek dost olmayan bazilari bunlarla o kadar ilgilendiler ki, programlari yapmamdan yaklasik 4-5 ay sonra baska bahanelerle bir mahkeme evimi arama karari çikartip, polis baskini yapti ve bilgisayarimdaki bilgilere el koydu. Halbuki dostça gelseler onlara da verirdim. Emniyet istihbaratina zaten kapim açikti ve onlar bilgi verdim. Evime polis baskini yapmayi uygun görecek kadar bazi yerleri rahatsiz etmisim demek ki! Dolayisiyla komplo teorisyenleri hakli çikmaya basladilar, çünkü her yani komplolarla dolu bir dünyada yasiyoruz. Gizli örgütlerin en önemli isleri komplo ve entrika üretmektir. Yahudi ideolojisinin özü ise komplo kurmaktir. Bu Ortadogu cografyasinda var olabilmek için komplolarla karsi karsiya oldugumuzun ayirdinda oldugumuzu bilmemiz ve ona göre önlem almamiz lazim. Sizce Türkiye'de devleti oluşturan kurumlar bu gelişmelerin ne kadar farkında? Türkiye’de küresel sermayenin sekilledigi gruplar hakim. Bazi konusmalarda seyirciye su soruyu soruyorum: Türkiye Cumhuriyeti ne zaman kuruldu? 1923 diyorlar. Peki ne zaman yikildi diye soruyorum? 1938 diye cevap veren sayisi çok az, sasiriyorlar. Evet Türkiye Cumhuriyeti 1938’de Atatürk’ün, 10 Ekim 1935’de Mason Localarini kapattiktan 3 yil sonra yikilmistir. Mason Localarinin aslinda tüm faaliyetlerinin yasaklanmasi gereklidir, çünkü Anasayal düzenimize aykiri olarak yabanci gizli örgütlerle isbirligi içindedirler. Evet 1938’den sonra Atatürk’ün büyük olasilikla bir komplo içinde zehirlenmesi sonucunda , öldürülmüstür. 1938’den sonra da Türkiye’yi yönetenlerin bir yabanci gizli örgütün boyundurugunda Türkiye’yi sattigini ve daha fazla boyunduruk altina girmesini sagladigini görüyoruz. Tüm kurumlariniz, istihbarat örgütleriniz ve ordumuz yabanci gizli örgütlerin elemanlari tarafindan isgal edilmis durumda. 11 Eylül ile ilgili haberleri, bilgileri askeri istihbarata ben ilettim. Ama gördüm ki, bütünlük içinde, akici çalisabilen bir askeri istihbarat yok! Herkes kendi hesabina çalisiyor. Diger istihbarat birimlerimiz de öyle! Halbuki adam kendi ikiz kulelerini vuruyor, senin ülkeni isgal etmek, senin bölgene yerlesmek için neden olusturuyor. Dev bir psikolojik savas yapiyor. Ulusalci bir istihbarat örgütümüz olsa bu olaya 10-15 kisilik bir ekip ayirip, konuyu inceletmesi lazim, fakat böyle bir mentalite yok! O nedenle çok gizli kosullarda bir ULUSAL GÜVENLIK TESKILATI kurulmasi gerektigini öneriyorum. Türkiye bugün Ulusal Güvenligini koruyabilecek istihbarat örgütlerine sahip midir? Bu tartisilir. Küresel boyuttan ulusal boyuta indigimizde, ülkemize yönelik saldiri hangi kulvarlar üzerinden gerçeklesiyor? Ülkemize yönelik saldiri her kulvarda gelisiyor. Ekonomimizi son 30 yil içinde disa bagimli hale getirdiler, asiri kapitalist bir tüketim toplumu haline geldik. Egitim sistemi ile yeni yetisen kusaklar bu tüketime ve kösedönücülüge açik, Türk toplumuna ilkelerini ve degerlerini yitirttiler. 1970’lerde hayvancilik ve tarim olarak kendi kendimize yeten bir ülkeydik. Su anda IMF’nin aldigi kararlar neticesinde, 20 milyon köylümüz aç ve sehirlere göç etmek durumunda. Bugdayi ve pirinci bile Amerika’dan aliyoruz. Pek çok tarim ürünlerini, eti yurt disindan aliyoruz. Biyolojik ve psikolojik bir savasa maruz birakilmamiz sonucunda Ocak 2006’da kus gribi nedeniyle köylünün elindeki tüm et stogunu tükettiler. Beyaz et sektörü çökmek üzere ve disari bagimli hale gelmek üzere. 300 milyar dolar borcumuz var. Bilimde SCI’de 20inci siralardayiz demenin bir anlami yok. Bu sanal bir ilerleme, o teknoloji nerde, o kimya, ilaç, agir sanayii ve savas endüstrisi nerde? Pek çok ürettigimiz motor ürünü montaj sanayiine dayali. Türkiye’nin ben çöktügünü ve yeniden kurulmasi gerektigini savunuyorum. Bu çökme yeni degil aslinda, Morrison Süleyman dedigimiz, Süleyman Sami Dolaksizoglu zamanlarinda baslamisti. Ülkemiz elimizden hizla kayiyor. Devlet, istihbarat örgütleri ve Türk Silahli Kuvvetleri tasviye ediliyor. Kürtçü ve ayrilikçi örgütlenme her yere yayiliyor. Kürt mafyöz örgütlenmesi, Türk mafya örgütlenmesinin yerini aliyor; derken Türkiye bir Kürt-Türk iç savasina dogru sürükleniyor. Sunu söyleyebilirim Türkiye Cumhuriyeti ve Kemalist Devrim 1938 yilinda bitmistir. Ulusalcilik da o zaman bitmistir. Ulusalci bir Kemalist Devrimin yeniden insaa edilmesi, gerekirse 2. bir Kurtulus Savasi yapilmasi gerekmektedir. Küresel sermaye ve emperyalist güçler de camci dükkanina giren bir fil gibidirler. En zayif noktalari tespit edilebilir. Örnegin en zayif noktalarindan birisi küresel sermayenin sicak para akisindaki duraklamaya tahammül edemeyecek olmasidir. Eger Afganistan’da 3 yil hashas ekilip de eroine dönüsmez ve bu sicak para çarka girmezse Wall Street ve Isviçre Bankalari zor durumda kalirlar. Dow Jones Endeksi düser. Iflaslar baslar. Fil düserse kötü düser ve kendine de zarar verebilir. Türkiye'ye karşı açılan kulvarlardan belki en az üzerinden durulanı genetik kulvarı. Su anda toplumun genetik yapisina dair hangi çalismalar mevcut? Evet bu konularda genetik çalismalar mevcut. Örnegin bazi profesörlerin, üstelik de bizim üniversitelerimizde görevli bazi etnik gruplara mensup profesörlerin Türkiye’nin çesitli bölgelerinden aldiklari kan örnekleri üzerine yapmis olduklari yayinlar var. Rum Pontus bölgeleri, Kürt bölgeleri ve diger bölgeler. En tehlikelisi ise Türk genetik yapisina karsi gelistirilmesi olasi etnik genetik biyolojik silahlar veya yeni virüsler. Bu konuda Pentagon ve CIA çok detayli çalismalar yapmakta. Yurt disina kan veya biyolojik materyel gönderilmesi çok siki denetim altina alinmalidir ve bu eylemleri yapanlar sistematik olarak arastirilmalidirlar. Bu nedenle Türkiye’de kan ve genetik çalismalari yapan tüm gruplari, kisileri, laboratuarlari, yurt disina kan gönderen tüm vakif, dernek, olusumlari tespit edip kimlerle isbirligi yaptiklarini saptamak gerekli. Sermayeyi nerden aldiklarini saptamak gerekli!
Türkiye içinde ciddi bir bilim ve genetik espionaj faaliyeti vardir. Buna karsi uyanik olmak ve karsi-espionaj yapmak gereklidir. Bu nedenle ULUSAL GÜVENLIK TESKILATININ mutlaka kurulmasi gerekiyor. Türkiye su anda bilim casusluguna karsi son derece savunmasiz. Türk genomuna dair çalismalar sözkonusu mu ve Oktar Babuna isimli sahsin üzerinden baslatilan ve toplumun merhamet duygulari suistimal edilerek gerçeklestirilen operasyon konusunda ne düsünüyorsunuz?
Bu konu arastirilmalidir. Yurt disina 100 bin sise kan gönderildigi iddia edilmektedir. Bu olay ayni yukarida bahsettigim durum gibi çok detayli, her yönüyle arastirilmalidir. Bu konuda çalisan tüm vakif, dernek, kisi, cemaat ve organizasyonlar gözlem altina alinmalidir. Türk genomuna ait çalismalar sürmektedir.
Özellikle saf Türk boylarinin yerlestigi yerlerden alinan kan ve genetik numuneler çok önemlidir. Tüm Anadolu ve Ortadogu cografyasi üzerine detayli arastirmalar yapilmaktadir, bunun için önlem alinmasi gereklidir
Bir ara zihin kontrolu ile ilgili iddialarinizla gündeme gelmistiniz. Bu konu hakkinda rasyonelle saçma arasindaki çizgiyi nerede çizmek gerekiyor?
Zihin kontrolü, beyin yikama, psikolojik savas yillardir üzerinde makaleler yazdigim bir konu. Skulls and Bones Society ve Bohemian Grove isimli gizli örgütleri ilk kez ben Türk okuruna açiklamistim .
Isterseniz kisaca şöyle tanımlayayım:
Zihin kontrolü” psikolojik ve nörokimyasal teknikleri çok iyi kullanan kültlerin, tarikatlarin veya istihbarat örgütlerinin uyguladigi, temelinde bir kisinin veya grubun davranisini, inançlarini, düsünme sistemini ve ideolojisini kontrol etmek veya degistirmek, o kiside farkli bir kisilik veya psikolojik yapi olusturmak için bilgisi disinda uygulanan tüm yöntemlere verilen addir. Nörokimyasal yöntemlerden, eşik altı algıya yönelik kognitif psikoloji tekniklere; hafıza silme çalışmalarından, halüsinojenlerle bilinç dışını deşifre edip koşullandırmaya kadar bir çok temel tekniğin kullanıldığı zihin kontrolü; psikiyatri, psikoloji, nörobilim, nörokimya, beyin haritalama, nöroşiruji ve nöroptaloji gibi disiplinlerle içiçe.
Bu konularda CIA, NSA, Alman Istihbarati, MOSSAD, KGB çok detayli çalismalar yapmislardir.
Hangi noktada olduklari belirsizdir. Fakat Zihin Kontrolü psikolojik savas için de kullanilmaktadir. Örnegin Elektromanyetik dalgalarla uzaktan insan beyninin etkilenecegi konusu uydurmadan ibarettir, böyle bir teknoloji yoktur. Ama insan beyni kimyasal maddelerle ve diger psikoloji veya nörobilim teknikleri ile etkilenebilir, istenilen dogrultuda yönlendirilebilir. Zihin kontrolü ile ilgili anlatilan herseye inanmamak gerekir, çünkü zihin kontrolü konusunda gerek literatürde, gerekse internette çok fazla dezinformasyon vardir.
Ecevit'le ilgili Aktuel'e kapak olan bir beyanatinizi hatirliyorum. Mevcut Basbakan Recep Bey'in de kafasi hayli karisik gözüküyor. Kendisini, kendi içinde çeliskili demeçler verirken; ani çikislar yaparken çok sık görmeye basladik. Benzer bir süreç sözkonusu olabilir mi?
Yabanci istihbarat örgütleri Türkiye içerisinde çesitli çalismalar yapmaktadirlar. Bu örgütlerin yaptiklari operasyonlar basbakanlarimizi bile etkilemektedir. Bu konuda bizim herhangi bir savunma mekanizmamiz yoktur. Bu nedenle Kara Bilim veya Kara Tip tekniklerini kullanan yabanci istihbarat yapilarina veya ordulara karsi yapabilecegimiz hiç bir sey yoktur. Bu konularin bilim adamlari tarafindan arastirilmasi sarttir. Yabanci istihbarat örgütleri hemen her kritik kisiye zihin kontrolü yapabilecek yetenektedir.
Özellikle NATO görevi yapan subaylara veya yurtdisindaki istihbaratçi personele, ya da bazi kilit noktalardaki bürokratlara özel bir egitim ve operasyondan geçirdikten sonra istediklerini yapabilirler: Öyle ki bu tekniklerin Mançurya Kobayi denen robotlastirilmis insan olusturmada çok basarili olarak kullanildigi iddia edilmistir .
Son günlerde yasanan eylemleri de düsündügümüzde ve sizin zihin kontrolü ile ilgili tezlerinizi de önümüze koydugumuzda; birilerinin istedikleri alanda intihar bombacisi yetistirip, üzerine El-Kaide etiketi yapistirip servis etmesi hiç zor degil anlasilan...
Söyledigim gibi sizin basbakanlariniza bile operasyon yapabilecek durumdalar ve Türkiye bu konulari bilmiyor, kendini savunamiyor. Sonuçta Türkiye mutlaka bu operasyonlara maruz kalmaktadir. Intihar bombacilarinin veya PKK militanlarinin ilaçlanmis olma olasiliklari çok güçlüdür. Pek çok inançli militani El-Kaide militani gibi servis etmek tabii ki mümkündür. Fakat sorunumuz CIA ve yabanci istihbarat örgütlerinin hangi noktada olduklarini bilmememizden kaynaklanmaktadir.

29 Aralık 2009 Salı

ARAP SAÇI

ÜCRETLİ EMEK VE SERMAYE

ÜCRETLİ EMEK VE SERMAYE
Çeşitli çevreler tarafından, bugünün sınıf savaşımlarının ve ulusal savaşımların maddi temelini oluşturan ekonomik ilişkileri ortaya koymamış olmakla kınandık. Biz bu ilişkilere, kasıtlı olarak, yalnızca siyasal çatışmalarda kendilerini doğrudan ön plana çıkardıkları yerde değindik.
Sorun, her şeyden önce, sınıf savaşımlarını günümüzün tarihi içinde izlemek ve elimizde zaten bulunan ve her gün tazelenen tarihsel malzeme ile işçi sınıfının, Şubat ve Martla gerçekleştirilen bağımlılığının, aynı zamanda işçi sınıfının karşıtlarının da —Fransa'da cumhuriyetçi burjuvaların ve bütün Avrupa kıtası üzerinde feodal mutlakiyete karşı savaşım veren burjuva ve köylü sınıflarının da— yenilgisine yolaçtığını; Fransa'da "hilesiz cumhuriyet"in zaferinin, aynı zamanda, Şubat Devrimine kahramanca bağımsızlık savaşları (sayfa 184) ile yanıt vermiş olan ulusların da düşüşü olduğunu; ve son olarak, Avrupa'nın, devrimci işçilerin yenilgisi ile, yeniden eski çifte köleliğine, İngiliz-Rus köleliğine düştüğünü ampirik olarak tanımlamaktı. Paris'teki Haziran savaşımı, Viyana'nın düşüşü, Berlin'in Kasım 1848 traji-komedisi, Polonya'nın, İtalya'nın ve Macaristan'ın umutsuz çabaları, İrlanda'nın açlıktan kırılması — Avrupa'da burjuvazi ile işçi sınıfı arasındaki sınıf savaşımını niteleyen ve bize de, amacı sınıf savaşımından ne kadar uzak görünürse görünsün her devrimci ayaklanmanın devrimci işçi sınıfı zafere ulaşıncaya dek başarısızlıkla sonuçlanmak zorunda olduğunu, her türlü toplumsal reformun, proleter devrimi ile feodal karşı-devrimin bir dünya savaşı içinde silahlarla boy ölçüşecekleri ana kadar bir hamhayal olarak kalacağını göstermek olanağını vermiş olan bellibaşlı etmenler işte bunlardı. Gerçekte olduğu gibi bizim sunuş biçimimizde de, Belçika ile İsviçre, biri burjuva monarşisinin model devleti, öteki burjuva cumhuriyetinin model devleti olarak, kendilerinin Avrupa devriminden olduğu kadar sınıf savaşımından da bağımsız devletler olduklarını sanan, ve büyük tarihsel tabloda karikatüre yakın, traji-komik fresklerdi.
Okurlarımız, 1848 yılında sınıf savaşımının koskoca siyasal biçimler alarak geliştiğini görmüş olduklarına göre, şimdi, artık, burjuvazinin varlığının ve sınıf egemenliğinin olduğu kadar, işçi sınıfının köleliğinin dayandığı ekonomik ilişkilerle de daha yakından ilgilenmenin zamanı gelmiştir.
Üç büyük kesim halinde şu konuları açıklayacağız: 1. Ücretli emek ile sermaye arasındaki ilişki, işçinin köleliği, kapitalistin egemenliği; 2. orta burjuva sınıfların ve köylü denen katmanın bugünkü sistem altındaki kaçınılmaz çöküşleri; 3. çeşitli Avrupa uluslarının burjuva sınıflarının, dünya pazarının zorbası —İngiltere— tarafından ticari boyunduruk altına alınması ve sömürülmesi.
Ekonomi politiğin en ilkel kavramlarının bile önceden bilindiğini varsaymaksızın, mümkün olduğu kadar yalın ve herkesin anlayabileceği bir açıklama yapmaya çalışacağız. İşçiler için anlaşılabilir olmayı istiyoruz. Zaten Almanya'nın her yanında, en basit ekonomik ilişkiler konusunda, bugünkü düzenin patentli savunucularından tutun da Almanya'da (sayfa 185) prenslerden de daha bol olan sosyalist kerametçilere ve bilinmedik siyasal dehalara varıncaya kadar herkeste, bilgisizlik ve en garip fikirlerden meydana gelme bir karışıklık hüküm sürmektedir.
O halde, ilk soruyu ele alalım: Ücret nedir? Nasıl belirlenir?
Eğer işçilere, "ücretiniz ne kadar?" diye bir soru sorulsaydı, kimi, "işverenimden günde bir mark alıyorum", kimi de, "iki mark alıyorum" vb. diyeceklerdi. Hepsi de, bağlı bulundukları çeşitli işkollarına göre, belirli bir işin yapılması, örneğin bir yardalık bezin dokunması, ya da bir sayfalık bir yazının dizilmesi karşılığında kendi patronlarından aldıkları farklı para tutarları sıralayacaklardı. Bu işçilerin hepsi, bildirdikleri tutarların çeşitliliğine karşın, bir noktada birleşeceklerdir: ücret, kapitalistin belirli bir işzamanı karşılığında ya da belirli bir işin yapılması karşılığında ödediği para tutarıdır.
Kapitalist, bundan ötürü, para ile onların emeklerini satın alıyor görünür. Onlar da, kapitaliste bu para karşılığında emeklerini satarlar. Ama bu, ancak görünüşte böyledir. Oysa gerçekte onların para karşılığında kapitaliste sattıkları işgücüdür. Kapitalist bu işgücünü bir günlüğüne, haftalığına, aylığına vb. satın alır. Ve satın aldıktan sonra da, işçileri baştan şart koşulan süre boyunca çalıştırarak, bu işgücünü kullanır. Kapitalist, işçilerin işgüçlerini satın aldığı bu aynı para, örneğin iki mark karşılığında, iki kilo şeker, ya da belirli bir miktarda herhangi bir başka meta satın alabilirdi. İki kilo şeker satın aldığı bu iki mark, iki kilo şekerin fiyatıdır. İşgücünün oniki saatlik kullanımını satın aldığı bu iki mark, oniki saatlik işin fiyatıdır. Demek ki, işgücü bir metadır, şekerden ne eksik, ne fazla. Birincisi saatle ölçülür, ikincisi ise teraziyle.
İşçiler, metalarını, yani işgüçlerini kapitalistin metaı ile, yani para ile değişirler, ve bu değişim, belirli bir oranda olur. Şu kadar paraya, işgücünün şu kadar süreyle kullanılması. Oniki saatlik dokuma karşılığında 2 mark. Peki bu 2 mark, 2 mark karşılığında satın alabileceğim bütün öteki metaları da temsil etmez mi? Şu halde işçi, kendi metaını, yani işgücünü, her türden öteki metalarla değişmiştir ve bu, belirli bir (sayfa 186) orana göre olmuştur. Kapitalist, işçiye 2 mark vermekle, günlük emeği karşılığında ona şu kadar et, şu kadar giyecek, şu kadar yakacak, ışık vb vermiştir. Buna göre, bu 2 mark, işgücünün öteki metalarla değişilme oranını, yani işgücünün değişim-değerini ifade eder. Bir metaın para olarak hesaplanan değişim-değeri, onun fiyatı denen şeydir. Ücret, genellikle emeğin fiyatı denilen işgücü fiyatına, ancak insanın etinde, kanında saklı bulunan bu özgün metaın fiyatına verilen addan başka bir şey değildir.
Herhangi bir işçiyi, örneğin bir dokumacıyı alalım. Kapitalist ona dokuma tezgâhını ve ipliği sağlar. Dokumacı işe koyulur, ve iplik beze dönüşür. Kapitalist, bezi alır ve onu örneğin 20 marka satar. O halde, dokumacının ücreti, bezin, 20 markın, kendi emeğinin ürününün bir bölümü müdür? Hiç de değil. Dokumacı, bez satılmadan çok önce belki de bezin dokunması bitmeden önce, ücretini almıştır. Şu halde kapitalist, bu ücreti, bezin satışından alacağı paradan değil, önceden biriktirilmiş paradan öder. Nasıl ki, işveren tarafından sağlanan dokuma tezgâhı ve iplik dokumacının ürünü değilse, aynı şey dokumacının kendi metaı, yani kendi işgücü karşılığında aldığı metalar için de geçerlidir. Olabilir ki, kapitalist, bezi için hiç bir alıcı bulamaz. Olabilir ki, bezin satışından elde ettiği miktar, ücreti bile çıkaramaz. Ya da bezini dokumacının ücretine kıyasla çok kârlı bir biçimde satabilir. Bütün bunların dokumacıyla hiç bir ilgisi yoktur. Kapitalist, dokumacının işgücünü, servetinin, sermayesinin bir bölümüyle satın alır, tıpkı servetinin öteki bölümüyle de hammaddeyi —ipliği— ve iş aletini —dokuma tezgâhını— satın aldığı gibi. Bunları satın aldıktan sonra, ki bu satın alınan şeyler arasında bezin üretimi için gerekli olan işgücü de vardır, artık yalnız kendisinin olan hammaddelerle ve iş aletleri ile üretim yapar. Çünkü şimdi iş aletleri, üründe ya da ürünün fiyatında dokuma tezgâhı ne kadar pay sahibiyse o kadar pay sahibi olan bizim dokumacıyı da içermektedir.
Şu halde ücret, işçinin kendi ürettiği meta içinde sahip olduğu pay değildir. Ücret, kapitalistin onlarla kendisi için belirli bir miktarda üretken işgücü satın aldığı daha önceden varolan metaların bir bölümüdür. (sayfa 187)
İşgücü, demek ki, onu elinde bulunduranın, yani ücretli işçinin kapitaliste sattığı bir metadır. Ücretli işçi bunu neden satar? Yaşamak için.
Ama, işgücünün uygulanması, emek, işçinin kendi yaşam faaliyetidir, kendi yaşamının tezahürüdür. Ve işte, işçinin gerekli geçim araçlarını sağlamak için bir başkasına sattığı bu yaşam faaliyetidir. Böylece, yaşam faaliyeti, kendisi için bir varolabilme aracından başka bir şey değildir. O, yaşamak için çalışır. Hatta kendisine göre çalışmak, kendi yaşamının bir bölümü değil, daha çok, yaşamından yapılan bir özveridir. Bir başkasına devrettiği bir metadır. Bundan ötürü, kendi faaliyetinin ürünü de, bu faaliyetinin amacı değildir. Kendisi için ürettiği şey, dokuduğu ipek, madenden çıkardığı altın, yaptığı saray değildir. Kendisi için ürettiği şey, ücrettir, ve ipek, altın, saray onun gözünde belirli bir miktar geçim aracına, belki de pamuklu bir fanilaya, bir miktar bakır paraya ve bir bodrum katına indirgenir. Peki ya bu oniki saat boyunca dokuyan, iplik eğiren, yol açan, tornaya çeken, ev yapan, kürek sallayan, taş kıran, yük taşıyan vb. işçi, bu oniki saatlik dokumacılığa, iplik eğirmeye, yol açmaya, tornacılığa, duvarcılığa, kürek sallamaya, taş kırmaya kendi yaşamının bir belirtisi gibi, kendi yaşamı gibi mi bakar? Tam tersine, onun için yaşam, bu işin bittiği yerde, masada, kahvede, yatakta başlar. Öte yandan, bu oniki saatlik emek, kendisi için dokuma, eğirme, yol açma vb. olarak değil, kendisini masaya, kahveye, yatağa götüren kazanç olarak anlam taşır. Eğer ipekböceği, varlığını bir tırtıl olarak sürdürmek için koza örseydi, tam bir ücretli işçi olurdu.
İşgücü, her zaman bir meta olmamıştır. Emek, her zaman ücretli emek, yani özgür emek olmamıştır. Köle kendi işgücünü köle sahibine satmıyordu, nasıl ki öküz de yaptığı hizmeti köylüye satmazsa. Köle, efendisine işgücü ile birlikte, bir defada ve tümden satılır. Köle, bir efendinin elinden ötekinin eline geçebilen bir metadır. Kendisi bir metadır ama, işgücü onun kendi metaı değildir. Serf, işgücünün yalnız bir bölümünü satar. Toprak sahibinden bir ücret almaz; daha çok o, kendisi, toprak sahibine bir haraç öder.
Serf toprağa aittir ve topraktan elde edilenleri toprağın sahibine teslim eder. Öte yanda, özgür emekçi, kendisini satar (sayfa 188) ve hem de parça parça satar. Yaşamının 8, 10, 12, 15 saatini, gün be gün açık artırmayla, en çok artıranlara, hammaddelerin, iş aletlerinin ve geçim araçlarının sahiplerine, yani kapitalistlere satar. İşçi, ne bir köle sahibine, ne de toprağa aittir, ama günlük yaşamının 8, 10, 12, 15 saati bunu satın alana aittir. İşçi, kendisini kiralayan kapitalisti istediği an terkeder, ve kapitalist de, artık onun sırtından kâr elde etmediği, ya da umduğu kârı elde etmediği anda kendisine yol verir. Ama yaşamının biricik kaynağı kendi işgücünün satımı olan işçi, kendi varlığını reddetmeksizin alıcılar sınıfının tümünü, yani kapitalist sınıfı terkedemez. İşçi şu ya da bu kapitaliste değil, kapitalist sınıfa aittir, ve dahası, kendisini satmak, yani bu kapitalist sınıf içinden bir alıcı bulmak ona düşer.
Sermaye ile ücretli emek arasındaki ilişkilerde daha derinlere dalmadan önce, şimdi kısaca, ücretin belirlenmesinde hesaba katılan en genel ilişkileri açıklayacağız.
Ücret, görmüş olduğumuz gibi, belirli bir metaın, işgücünün fiyatıdır. Demek ki, ücret de bütün öteki metaların fiyatlarını belirleyen aynı yasalarla belirlenir. O halde burada sorulacak soru şudur: bir metaın fiyatı nasıl belirlenir? II Bir metaın fiyatını belirleyen nedir?
Bunu belirleyen, alıcılarla satıcılar arasındaki rekabettir, yani arz ve talep arasındaki ilişkidir. Bir metaın fiyatını belirleyen rekabet, üç yönlüdür.
Aynı meta, çeşitli satıcılar tarafından piyasaya sürülür. Aynı nitelikte metaları en ucuz fiyata satan, öteki satıcıların ayağını kaydıracağından ve en büyük sürümü sağlayacağından emindir. Demek ki, satıcılar, malların sürümü için, pazar için karşılıklı çekişir dururlar. Herbiri, satmak, olabildiğince çok satmak ve elinden gelirse öteki satıcıları safdışı ederek yalnız kendisi satmak ister. Bunun içindir ki, biri ötekinden daha ucuza satar. Bunun sonucu olarak, satıcılar arasında piyasaya sürdükleri metaların fiyatını düşüren bir rekabet çıkar ortaya.
Ama, buna karşılık, alıcılar arasında da rekabet vardır ki, bu da piyasaya sürülen metaların fiyatlarının yükselmesine (sayfa 189) yolaçar.
Son olarak, alıcılarla satıcılar arasında da rekabet vardır; alıcılar olabildiğince ucuza almak, satıcılar ise, olabildiğince pahalı satmak isterler. Alıcılar ile satıcılar arasındaki bu rekabetin sonucu, bu rekabetin yukarıda sözü edilen iki yanının nasıl bir ilişki içinde olduklarına, yani rekabetin alıcılar ordusunda mı, yoksa satıcılar ordusunda mı daha güçlü olduğuna bağlı olacaktır. Sanayi bu iki orduyu karşı karşıya getirir ki, bunlardan herbiri gene kendi safları arasında, kendi birlikleri arasında da bir savaş yürütmektedir. Kendi birlikleri arasında en az vuruşma olan ordu, hasmına karşı zaferi kazanır.
Piyasada 100 balya pamuk ve, aynı zamanda, 1.000 balya pamuk alıcısı olduğunu varsayalım. Bu durumda, demek ki, talep arzdan on kat daha büyüktür. Herbiri bu yüz balyadan bir tane, ve eğer mümkünse hepsini almak isteyen alıcılar arasındaki rekabet çok çetin olacaktır. Bu örnek keyfi bir varsayım değildir. Ticaret tarihinde, aralarında birlik kurmuş birkaç kapitalistin 100 balya değil, dünyanın tüm pamuk stoklarını satın almaya çalıştıkları pamuk rekoltesinin kötü olduğu dönemleri yaşadık. Böylece, verilen bu örnekte, bir alıcı, pamuk balyası başına göreli olarak daha yüksek bir fiyat vererek öteki alıcıyı piyasadan uzaklaştırmaya çalışacaktır. Düşman ordunun birliklerinin kendi aralarında zorlu bir kavgaya tutuştuklarını gören ve 100 balya pamuğun tümünün de satılacağından emin bulunan pamuk satıcıları, karşı taraftakilerin pamuk fiyatını yükseltmek için birbirleriyle rekabete giriştikleri bir sırada, birbirlerine girip pamuk fiyatını düşürmemeye dikkat edeceklerdir. İşte böylece, satıcılar ordusunda birdenbire bir iç barış meydana gelir. Şimdi onlar, alıcıların karşısına tek bir kişi gibi dikilirler, kollarını filozofça kavuştururlar, ve eğer en ısrarlı ve hevesli alıcıların bile fiyat tekliflerinin kesin bir sınırı bulunmazsa, bunların isteklerinin de sınırı olmaz.
Demek ki, bir metaın arzı bu mala karşı olan talepten daha az ise, satıcılar arasında hemen hemen, ya da hiç bir rekabet olmaz. Bu rekabetin azalması oranında, alıcılar arasındaki rekabet artar. Sonuç, meta fiyatlarında oldukça önemli bir artıştır. (sayfa 190)
Bunun karşıtı durumun, tam tersi bir sonuçla, çok daha sık meydana geldiği bilinmektedir. Arzın talebe göre hatırı sayılır bir fazlalık göstermesi; satıcılar arasında amansız bir rekabet; alıcı yokluğundan malların gülünç derecede düşük fiyatlarla satılması.
Ama fiyatlarda bir yükselme, bir düşme ne demeye gelir; yüksek fiyatın, düşük fiyatın anlamı nedir? Bir kum taneciği, mikroskopla bakıldığında yüksektir, ve bir kule, dağ ile kıyaslandığında alçaktır. Ve eğer fiyat, arz ile talep arasındaki ilişki ile belirleniyorsa, o zaman arz ile talep arasındaki ilişkiyi belirleyen nedir?
Karşımıza çıkan ilk burjuvaya başvuralım. Bir an bile duraksamayacak, bir başka Büyük İskendermiş gibi, bu metafizik kördüğümü çarpım cetveli ile kesip atacaktır. Bize diyecektir ki, sattığım malların üretimi bana 100 marka maloluyorsa, ve ben bu malların satışından, ama bütün bir yıl içerisindeki satışından, 110 mark elde ediyorsam — o zaman bu, akla-uygun, dürüst, meşru bir kârdır. Ama eğer bunun karşılığında 120 ya da 130 mark elde ediyorsam, bu, yüksek bir kârdır; ve eğer elde ettiğim 200 markı buluyorsa, bu, olağanüstü, çok büyük bir kâr olur. Peki burjuvanın kârını ölçmekte kullandığı ölçü nedir? Metaının üretim maliyeti. Bu meta karşılığında, üretimleri daha ucuza malolmuş bir miktar başka meta alacak olursa, zarar etmiş olur. Kendi metaı karşılığında, üretilmeleri daha pahalıya malolmuş bir miktar başka meta alacak olursa, kazançlı çıkmış olur. Ve kârdaki yükselme ve düşmeleri, kendi metaının değişim-değerinin sıfır göstergesinin —üretim maliyetinin— üstünde ya da altında duruyor olmasına göre hesaplar.
Böylece arz ile talep arasındaki değişen ilişkinin fiyatlarda nasıl kimi kez bir yükselişe, kimi kez bir düşüşe, kimi kez yüksek, kimi kez düşük fiyatlara yolaçtığını görmüş bulunuyoruz. Eğer bir metaın fiyatı arz yetersizliği ya da talepte görülen orantısız bir artış yüzünden oldukça önemli bir yükselme göstermişse, mutlaka bir başka metaın fiyatı buna orantılı olarak düşmüş demektir, çünkü bir metaın fiyatı, o metaın başka metalarla değişilme oranının para olarak ifadesinden başka bir şey değildir. Örneğin, bir metre ipekli kumaşın fiyatı 5 marktan 6 marka çıkarsa, gümüşün değeri (sayfa 191) ipekli kumaşa göre düşmüş, ve eski fiyatlarında kalmış olan bütün öteki metaların fiyatları, aynı şekilde, ipekli kumaşa oranla düşmüş demektir. Aynı miktarda ipekli kumaş alabilmek için, karşılığında, bu metalardan daha fazla miktarda vermek gerekir. Bir metadaki fiyat artışının sonucu ne olacaktır? Bir miktar sermaye, gelişmekte olan bu sanayi dalına atılacak ve sermayenin bu yeğlenen sanayi alanına akımı, sermayeye olağan kârlar getirene dek, ya da daha doğrusu, ürünlerinin fiyatı, aşırı üretim yüzünden, üretim maliyetinin altına düşene dek sürecektir.
Bunun tersine, eğer bir metaın fiyatı, üretim maliyetinin altına düşerse, sermaye, bu metaın üretiminden çekilecektir. Modası geçmiş ve bundan ötürü de yokolması gereken bir sanayi dalı olma durumu dışında, böyle bir metaın üretimi, yani arzı, sermayenin kaçmasından dolayı, talebe uygun düşene dek, ve bunun sonucu fiyatı yeniden üretim maliyetinin düzeyine çıkıncaya dek, ya da daha doğrusu, arz, talebin altına düşünceye dek, yani fiyatı yeniden üretim maliyetinin üstüne çıkıncaya dek düşmeye devam edecektir, çünkü bir metaın yürürlükteki fiyatı, her zaman, üretim maliyetinin ya altında ya da üstünde bulunur.
Sermayenin bir sanayi alanından bir başkasına nasıl ileri geri hareket ettiğini görüyoruz. Yüksek fiyatlar çok büyük bir içe doğru göç, düşük fiyatlar ise çok büyük bir dışa doğru göç getirirler. Bir başka görüş açısından, yalnız arzın değil, talebin de üretim maliyeti tarafından belirlendiğini gösterebilirdik. Ama bu bizi konumuzdan çok uzaklaştırır.
Arz ve talepteki dalgalanmaların bir metaın fiyatını sürekli olarak nasıl yeni baştan üretim maliyetine getirmekte olduğunu görmüş bulunuyoruz. Bir metaın gerçek fiyatı, gerçekten, her zaman üretim maliyetinin ya altında ya da üstündedir; ama yükseliş ve düşüşler karşılıklı olarak birbirlerini dengelerler, öyle ki, belirli bir süre içersinde, sanayideki çekilme ve kabarmalar birlikte alındıklarında, metalar birbirleriyle üretim maliyetlerine uygun olarak değişilirler ve, demek ki, fiyatları üretim maliyetleri tarafından belirlenir.
Fiyatın üretim maliyeti tarafından bu belirlenişi, iktisatçıların anladıkları anlamda anlaşılmamalıdır. İktisatçılar, (sayfa 192) metaların ortalama fiyatının üretim maliyetine eşit olduğunu; bunun bir yasa olduğunu söylerler. Yükselmenin alçalmayla alçalmanın da yükselmeyle dengelendiği anarşik hareketi bir raslantı sayarlar. Ama, başka iktisatçılarca da gerçekten yapıldığı gibi, dalgalanmaları yasa, ve üretim maliyeti tarafından belirlenmeyi raslantı kabul etmek de aynı ölçüde doğru olurdu. Ancak daha yakından bakıldığında, yalnızca bu dalgalanmalardır ki, kendileriyle birlikte en korkunç yıkımları getirirler ve burjuva toplumunu, yersarsıntıları gibi, temellerine dek sarsarlar — yalnızca bu dalgalanmaların akışı içersindedir ki, fiyatlar üretim maliyeti tarafından belirlenir. Bu düzensizlik hareketinin tümü, onun düzeninin ta kendisidir. Bu sınai anarşinin akışı içinde, bir daire çevresindeki bu hareket içinde, rekabet, sözgelimi, bir aşırılığı bir başkasıyla telâfi eder.
Şu halde, görüyoruz ki, bir metaın fiyatı kendi üretim maliyeti tarafından öyle bir biçimde belirlenir ki, bu metaın fiyatının kendi üretim maliyetinin üstüne çıktığı dönemler, üretim maliyetinin altına düştüğü dönemler tarafından telâfi edilir, ve vice versa. Bu, elbette, ayrı ayrı, belirli sınai ürünler için değil, ancak tüm bir sanayi dalı için geçerlidir. Bunun sonucu olarak, bu, gene, tek tek sanayiciler için değil, ancak tüm sanayiciler sınıfı için geçerlidir.
Fiyatın üretim maliyeti tarafından belirlenmesi, fiyatın bir metaın yapımı için gerekli-emek zamanı tarafından belirlenmesi ile aynı şeydir, çünkü üretim maliyeti (1) hammaddelerden ve aletlerin yıpranmasından, yani üretimleri belli bir miktarda işgününe malolmuş ve bundan ötürü de belli miktarda bir emek zamanını temsil eden sanayi ürünlerinden, ve (2) ölçüsü bizzat zaman olan dolaysız emekten oluşur.
Bu durumda, genel olarak metaların fiyatını düzenleyen bu aynı genel yasalar, elbet, ücreti, emeğin fiyatını da düzenlerler.
Ücret, arz ve talep arasındaki ilişkiye göre, işgücü alıcıları, yani kapitalistler ile, işgücü satıcıları, yani işçiler arasındaki rekabetin aldığı biçime göre yükselip düşecektir. Ücretteki dalgalanmalar genel olarak metaların fiyatındaki dalgalanmalara tekabül eder. Ama bu dalgalanmaların çerçevesi içerisinde, emeğin fiyatı üretim maliyeti ile, bu metaın (sayfa 193) —işgücünün— üretimi için gerekli-emek zamanı ile belirlenir.
O halde, işgücünün üretim maliyeti nedir?
Bu, işçiyi işçi olarak muhafaza etmek ve işçiyi işçi durumuna getirmek için gerekli olan masraflardır.
Bundan ötürü, herhangi bir işin gerektirdiği eğitim süresi ne denli kısa olursa, işçinin üretim maliyeti o denli az, ve emeğinin fiyatı, ücreti o denli düşük olur. Çıraklık döneminin hemen hiç gerekli olmadığı, işçinin kabaca maddi varlığının yeterli olduğu sanayi dallarında, işçinin üretimi için gerekli masraflar, hemen hemen yalnızca kendisini yaşatmak ve çalışabilir durumda tutmak için zorunlu metalardan ibarettir. Bunun içindir ki, emeğin fiyatı, zorunlu geçim araçlarının fiyatı ile belirlenecektir.
Bununla birlikte, burada işin içine bir başka düşünce daha girer. İmalâtçı, üretim maliyetini ve, buna göre, ürünlerin fiyatlarını hesaplarken iş aletlerinin yıpranmasını da hesaba katar. Örneğin eğer bir makine ona 1.000 marka malolmuşsa ve ömrü on yılsa, on yılın sonunda eskimiş olan makinenin yerine bir yenisini koyabilmek için metaların fiyatına her yıl 100 mark ekler. Aynı biçimde, basit işgücünün üretim maliyeti hesaplanırken üreme masrafları da hesaba katılmalıdır, ki böylelikle, işçi soyunun çoğalabilmesi ve eskimiş işçilerin yerini yenilerin alabilmesi sağlanmış olur. Demek ki, işçinin yıpranması da, makinenin yıpranması gibi aynı şekilde hesaba katılır.
Basit işgücünün üretim maliyeti, demek ki, işçinin varoluş ve üreme masraflarından oluşur. Bu varoluş ve üreme masraflarının fiyatı, ücreti meydana getirir. Bu biçimde belirlenen ücrete, asgari ücret denir. Bu asgari ücret, metaların fiyatlarının genel olarak üretim maliyetleri ile belirlenmesi gibi, bir tek birey için değil, bu bireylerin meydana getirdikleri tür için gereklidir. Varolmak ve üremek için tek tek yeterli ücret alamayan milyonlarca işçi vardır; ama tüm işçi sınıfının ücretleri gösterdikleri dalgalanmalar içerisinde, bu asgariye eşitlenirler.
Herhangi bir başka metaın fiyatı gibi ücreti de düzenleyen en genel yasaları şimdi artık anlamış olduğumuza göre, konumuza daha ayrıntılı bir biçimde girebiliriz.
Sermaye, yeni hammaddeler, yeni iş aletleri ve geçim (sayfa 194) araçları üretmede kullanılan her çeşit hammaddelerden, iş aletlerinden ve geçim araçlarından oluşur. Sermayeyi oluşturan bütün bu parçalar, emeğin yarattığı şeylerdir, emeğin ürünleridir, birikmiş emektir. Yeni bir üretimin aracı olarak işgören birikmiş emek, sermayedir.
İktisatçılar böyle derler işte.
Bir zenci köle nedir? Kara ırktan bir insandır. Bu açıklama ne denli yeterliyse, bundan önceki de o denli yeterlidir.
Bir zenci, bir zencidir. Ancak belirli koşullar altında, bir köle durumuna gelir. Bir pamuk eğirme makinesi, pamuk eğirme makinesidir. Ancak belirli koşullar altında sermaye durumuna gelir. Bu koşullardan koparıldı mı, artık sermaye değildir, tıpkı altının kendi başına para olmaması ya da şekerin şeker fiyatı olmaması gibi.
Üretimde, insanlar, yalnız doğa üzerinde değil, birbirleri üzerinde de etkili olurlar. Ancak belirli bir biçimde işbirliği yaparak ve etkinliklerini karşılıklı olarak değiş-tokuş ederek üretimde bulunurlar. Üretmek için birbirleriyle belirli bağlantılar ve ilişkiler içine girerler, ve ancak bu toplumsal bağlantı ve ilişki sınırları içindedir ki, doğa üzerinde etkili olur, üretimde bulunurlar.
Üreticilerin kendi aralarındaki bu toplumsal ilişkiler, etkinliklerini değiş-tokuş etme ve tüm üretim eylemine katılma koşulları, üretim araçlarının niteliklerine göre, doğal olarak farklı olacaktır. Yeni bir savaş aletinin, ateşli silahın icadı ile ordunun tüm örgütlenmesi zorunlu olarak değişmiştir; bireylerin bir ordu oluşturabilme ve bir ordu olarak davranabilme ilişkileri değişik bir biçim almış ve farklı orduların birbirleriyle olan ilişkileri de değişmiştir.
Demek ki, insanların, içinde üretimde bulundukları toplumsal ilişkiler, toplumsal üretim ilişkileri, maddi üretim araçlarındaki, üretici güçlerdeki değişme ve gelişme ile birlikte değişir, değişik bir biçim alır. Üretim ilişkileri bir bütün halinde toplumsal ilişkiler denilen şeyi, toplumu, ve özellikle, belirli bir tarihsel gelişme aşamasındaki bir toplumu, özgün, ayırdedici nitelikte bir toplumu oluşturur. Antik toplum, feodal toplum, burjuva toplum, herbiri, aynı zamanda, insanlık tarihinde özel bir gelişim aşamasını belirten bu türden üretim ilişkileri bütününü oluştururlar. (sayfa 195)
Sermaye de bir toplumsal üretim ilişkisidir. Bir burjuva üretim ilişkisi, burjuva toplumunun üretim ilişkisidir. Sermayeyi oluşturan geçim araçları, iş aletleri, hammaddeler, belli toplumsal koşullar altında, belirli toplumsal ilişkiler içinde üretilmiş ve biriktirilmiş değiller midir? Bunlar yeni üretim için belli toplumsal koşullar altında, belirli toplumsal ilişkiler içinde kullanılmıyorlar mı? Ve yeni şeyler üretilmesine hizmet eden ürünleri sermaye haline dönüştüren de işte bu belirli toplumsal nitelik değil midir? Sermaye sadece geçim araçlarından, iş aletlerinden ve hammaddelerden, sadece maddi ürünlerden ibaret değildir; bunları olduğu kadar değişim-değerlerini de içerir. Sermayenin içerdiği bütün ürünler metadırlar. Demek ki, sermaye, yalnız bir maddi ürünler toplamı değildir; sermaye, bir metalar, bir değişim-değerleri, bir toplumsal büyüklükler toplamıdır.
Yünün yerine pamuğu, buğdayın yerine pirinci, ya da demiryollarının yerine buharlı gemileri koysak da, sermaye aynı kalır, yeter ki pamuk, pirinç, buharlı gemi —sermayenin kitlesi— daha önce yünün, buğdayın, demiryollarının sahip oldukları aynı değişim-değerine, aynı fiyata sahip olsunlar. Sermaye en ufak bir değişikliğe uğramaksızın, sermayenin kitlesi sürekli olarak değişebilir. Ama, her sermayenin bir emtia, yani değişim-değerleri toplamı olmasına karşılık, her emtia, her değişim-değerleri toplamı sermaye değildir.
Her değişim-değerleri toplamı, bir değişim-değeridir. Ayrı ayrı her değişim-değeri, bir değişim-değerleri toplamıdır. Örneğin, 1.000 mark eden bir ev, 1.000 marklık bir değişim-değeridir. Bir fenik eden bir kâğıt parçası, yüz tane yüzdebir feniklik bir değişim-değeri toplamıdır. Başka ürünlerle değişilebilir olan ürünler, metadırlar. Birbirleriyle belirli bir orana göre değişilebilirler; bu oran onların değişim-değerini, ya da para olarak ifade edildiğinde, onların fiyatını oluşturur. Bu ürünlerin miktarı, onların meta olma, ya da bir değişim-değeri miktarı, ya da belirli bir fiyata sahip olma niteliklerinde hiç bir değişiklik yapamaz. Bir ağaç ister büyük, ister küçük olsun, bir ağaçtır. Demiri öteki ürünlerle ister ons olarak ister yüzdelik ağırlık birimlerine göre değişiyor olalım, bu, onun (sayfa 196) meta olma, değişim-değeri olma niteliğini değiştirir mi? Miktarına göre, daha büyük ya da daha küçük değere, daha yüksek ya da daha düşük fiyata sahip bir metadır.
O zaman, herhangi miktarda bir metaın, değişim-değerinin sermaye haline gelmesi nasıl olur?
Bağımsız bir toplumsal güç olarak, yani toplumun bir kesiminin gücü olarak varlığını sürdürerek ve çoğalarak, dolaysız, canlı işgücü karşılığında değişilmek suretiyle. Çalışma yeteneğinden başka hiç bir şeye sahip bulunmayan bir sınıfın varlığı sermayenin zorunlu bir önkoşuludur.
Birikmiş emeği sermayeye dönüştüren tek şey, birikmiş, geçmiş, maddeleşmiş emeğin, dolaysız, canlı emek üzerindeki egemenliğidir.
Sermaye, yaşayan emeğe yeni üretimin aracı olarak hizmet eden birikmiş emekten ibaret değildir. Sermaye, birikmiş emeğe, kendi değişim-değerini korumasının ve çoğaltmasının aracı olarak hizmet eden yaşayan emektir.
Kapitalist ile ücretli işçi arasındaki alışveriş sırasında olan nedir?
İşçi, kendi işgücü karşılığında geçim araçları alır, ama kapitalist, verdiği geçim araçları karşılığında işçinin emeğini, üretken faaliyetini, işçinin tükettiği şeyi karşılamakla kalmayıp, birikmiş emeğe bu emeğin içerdiğinden daha büyük bir değer veren yaratıcı gücünü alır. İşçi, mevcut geçim araçlarının bir bölümünü kapitalistten alır. Bu geçim araçları onun ne işine yarar? O anda tüketim yapmasına. Ama, bu geçim araçlarını tükettiğim anda, bunlar benim için bir daha geri gelmemek üzere kaybolmuştur, meğer ki, bu araçların benim varlığımı sürdürmemi sağladıkları süreyi yeni geçim araçları üretmekte, tüketim sırasında, tüketilmekle yokolan değerlerin yerine, emeğimle yeni değerler yaratmakta kullanayım. Ama, aldığı geçim araçları karşılığında işçinin kapitaliste teslim ettiği işte bu soylu yeniden üretme gücüdür! Bu bakımdan, bu gücü kendisi için yitirmiş olur.
Bir örnek alalım: bir kiracı çiftçi gündelikçisine günde 5 gümüş groşen veriyor. Bu 5 gümüş groşen karşılığında gündelikçi bütün gün çiftçinin tarlasında çalışıyor ve böylece ona 10 gümüş groşenlik bir hasılat sağlıyor. Çiftçi gündelikçiye verdiği değeri yerine koymuş olmakla kalmıyor, iki katına (sayfa 197) çıkarıyor. Demek ki, gündelikçiye verdiği 5 gümüş groşeni verimli, üretken bir biçimde kullanmış, tüketmiştir. Bu 5 gümüş groşen karşılığında tam iki katı bir değerde tarımsal ürün üreten ve 5 gümüş groşeni 10 gümüş groşen yapan emekçinin emeğini ve gücünü satın almıştır. Buna karşılık, gündelikçi, sonuçlarını çiftçiye bıraktığı kendi üretici gücü yerine, azçok kısa bir süre içinde tükettiği geçim araçlarıyla değiştiği 5 gümüş groşen alıyor. Demek ki, 5 gümüş groşen ikili bir biçimde tüketilmiştir, sermaye için yeniden üretici biçimde, çünkü 10 groşen getiren işgücü karşılığında değişilmiştir; işçi için üretici olmayan biçimde, çünkü bir daha geri gelmemek üzere yokolmuş bulunan geçim araçları ile değişilmiştir ve işçi, ancak çiftçi ile aynı değişimi yineleyerek onların aynı değerini elde edebilir. Şu halde sermaye ücretli emek varsayımına, ücretli emek de sermaye varsayımına dayanır. Bunlar birbirlerinin koşuludurlar; karşılıklı olarak birbirlerini yaratırlar.
Bir pamuk fabrikası işçisi, yalnızca pamuklu kumaşlar mı üretir? Hayır, sermaye üretir. Kendi emeğine yeniden kumanda etmeye ve onun aracılığı ile yeni değerler yaratmaya hizmet edecek değerler üretir.
Sermaye, ancak işgücü karşılığında değişilmek suretiyle, ancak ücretli emek yaratarak çoğalabilir. Ücretli işçinin işgücü, sermaye ile ancak sermayeyi artırarak, kölesi olduğu gücü kuvvetlendirerek değişilebilir. O halde, sermayenin artması demek, proletaryanın artması yani işçi sınıfının artması demektir.
Burjuvalar ve burjuva iktisatçıları, kapitalistle işçinin çıkarlarının bundan ötürü aynı olduğunu iddia ederler. Gerçekten de! Kapitalist, işçiye iş vermezse, işçi mahvolur. Sermaye de, işgücünü sömürmezse yokolur, ve onu sömürmesi için de satın alması gerekir. Üretime ayrılmış sermaye, yani üretken sermaye, ne denli çabuk çoğalırsa, bunun sonucu olarak sanayi de o denli gelişir, burjuvazi o ölçüde zenginleşir, işler o denli daha iyi gider, sermaye o denli daha çok işçiye gereksinme duyar, işçi o denli kendini daha pahalıya satar.
İşçi için katlanılabilir bir durumda olmasının vazgeçilmez (sayfa 198) koşulu, böylece, üretken sermayenin olabildiğince hızla büyümesidir.
Peki ama, üretken sermayenin büyümesi ne demektir? Birikmiş emeğin canlı emek üzerindeki gücünün büyümesi, burjuvazinin işçi sınıfı üzerindeki egemenliğinin büyümesi demektir. Eğer ücretli emek kendisine egemen olanların zenginliklerini, kendisine düşman olan gücü, sermayeyi üretiyorsa, o zaman istihdam araçları, yani geçim araçları, kendisini yeniden sermayenin bir parçası haline getirmesi, sermayeyi büyümenin giderek hızlanan hareketi içerisine yeniden atan bir kaldıraç haline getirmesi koşuluyla, bu düşman güçten gerisin geriye kendisine geliyor demektir.
Sermayenin çıkarları ile işçilerin çıkarlarının bir ve aynı çıkarlar olduğunu söylemek, sermaye ile ücretli emeğin bir ve aynı ilişkinin iki yanı olduklarını söylemektir yalnızca. Biri ötekinin sonucudur, tıpkı tefeci ile borç alanın karşılıklı olarak birbirini yaratmaları gibi.
Ücretli işçi, ücretli işçi oldukça, yazgısı sermayeye bağlıdır. İşçi ile kapitalist arasındaki o kadar övülen çıkar ortaklığı işte budur.
Sermaye artınca, ücretli emek kitlesi büyür, ücretli işçilerin sayısı çoğalır; tek sözcükle, sermayenin egemenliği daha çok sayıda bireyleri kapsar. En elverişli durumu varsayalım: üretici sermaye artınca emek talebi de artar. Buna göre de emeğin fiyatı, yani ücret yükselir.
Bir ev, büyük ya da küçük olabilir, çevresindeki evler de aynı ölçüde küçük oldukları sürece, bu ev, bir konuta olan bütün toplumsal talepleri karşılar. Ama küçük evin yanında bir saray yükseliverse, küçük ev bir kulübe derecesine düşer. O zaman bu küçük ev, sahibinin güç beğenir bir kişi olamadığının ya da ancak alçakgönüllü istekleri olabileceğinin tanıtı olur. Ama, uygarlığın ilerleyişi boyunca, küçük ev ne denli büyürse büyüsün, eğer komşu saray da aynı hızla ya da daha büyük ölçüde büyürse, göreli olarak küçük evde oturan kişi, kendi dört duvarı arasında, kendini, gitgide daha rahatsız, daha hoşnutsuz, daha darda hissedecektir.
Ücrette hissedilir bir artış üretken sermayede hızlı bir büyümeyi öngörür. Üretken sermayenin bu hızla büyümesi, (sayfa 199) zenginliğin, lüksün, toplumsal gereksinme ve zevklerde de eşit hızda büyümeye yolaçar. Şu halde, her ne kadar işçinin zevk konulan artmışsa da, bu zevklerin sağladıkları toplumsal tatmin, kapitalistin artmış bulunan ve işçi için erişilmez olan zevklerine kıyasla ve genellikle toplumun gelişme aşamasına kıyasla, düşmüştür. Bizim isteklerimiz ve zevklerimiz toplumdan kaynaklanır; bu bakımdan, biz de bunları, toplum ölçüsüne vururuz; yoksa bize tatmin veren nesnelerle ölçmeyiz. Bunlar toplumsal bir nitelik taşıdıklarından görelidirler.
Genel olarak ücret, yalnız karşılığında elde edebileceğim metalar miktarı ile belirlenmemektedir. Ücret çeşitli ilişkileri içerir.
İşçilerin işgüçleri karşılığında aldıkları şey, her şeyden önce, belirli bir miktar paradır. Ücret, sadece bu parasal fiyatla mı belirlenmektedir?
16. yüzyılda, Avrupa'da dolaşımda bulunan altın ve gümüş, Amerika'daki daha zengin ve işletilmesi daha kolay madenlerin bulunuşu sonunda arttı. Bu nedenle, altın ve gümüşün değeri, öteki metalara oranla düştü. İşçiler işgüçleri karşılığında para biçiminde aynı miktar gümüş almaya devam ettiler. Emeklerinin parasal fiyatı aynı kaldı, ama bununla birlikte, ücretleri düşmüştü, çünkü aynı nicelikteki gümüş karşılığında ellerine geçen metalar toplamı daha azdı. Bu, 16. yüzyılda, sermayenin büyümesini, burjuvazinin yükselişini daha da ilerleten koşullardan biri oldu.
Başka bir durumu alalım. 1847 yılı başında en gerekli besin ürünlerinin, buğdayın, etin, yağın, peynirin vb. fiyatları, kötü ürün alınması yüzünden önemli derecede artmıştı. İşçilerin işgüçleri karşılığında aynı para tutarını almakta devam ettiklerini varsayalım. Onların ücretleri düşmüş değil miydi? Elbette. Aynı para tutarı karşılığında daha az ekmek, daha az et vb. alıyorlardı. Ücretleri, gümüşün değeri azaldığı için değil de, geçim araçlarının değeri yükselmiş olduğundan ötürü düşmüştü.
Son olarak, bütün tarım ürünlerinin ve imalât sanayii ürünlerinin fiyatları, yeni makinelerin kullanımı, daha elverişli bir mevsim geçirilmesi vb. sonucu düşerken, emeğin parasal fiyatının aynı kaldığını varsayalım. Bu durumda (sayfa 200) işçiler, aynı miktar para karşılığında her türden daha çok meta satın alabilirler. Şu halde, salt ücretlerinin parasal değerinin değişmemiş olmasından ötürü, ücretleri artmıştır.
Demek ki, emeğin parasal fiyatı ile, yeni itibari (nominal) ücret ile gerçek ücret, yani ücret karşılığında fiilen verilen metaların niceliği, birbirleriyle çakışmazlar. Şu halde, ücretin yükselmesinden ya da düşmesinden sözettiğimiz zaman, yalnız emeğin parasal fiyatını, yani itibari ücreti düşünmemeliyiz.
Ama ne itibari ücret, yani karşılığında işçinin kendini kapitaliste sattığı para tutarı, ne de gerçek ücret, yani işçinin bu para ile satın alabildiği metaların niceliği, ücretlerin içerdiği ilişkilerin tümünü kapsamaz.
Ücret, her şeyden önce, kapitalistin kazancı ile, kapitalistin kârı ile olan ilişkisiyle de belirlenir —göreli, orantılı ücret.
Gerçek ücret, emeğin fiyatını öteki metaların fiyatına göre ifade eder, öte yandan, göreli ücret, dolaysız emeğin yarattığı yeni değerdeki birikmiş emeğe, yani sermayeye düşen paya oranla dolaysız emeğin payını ifade eder.
Daha yukarıda, 14. sayfada, şöyle demiştik: "Şu halde ücret, işçinin kendi ürettiği meta içinde sahip olduğu pay değildir. Ücret, kapitalistin onlarla kendisi için belirli bir miktarda üretken işgücü satın aldığı daha önceden varolan metaların bir bölümüdür." Ama, kapitalistin, bu ücreti, işçi tarafından üretilen ürünü sattığı fiyatın içinde tekrar ele geçirmesi gerekir; bunu öyle bir biçimde yapmalıdır ki, kendisine, kural olarak, kendisi tarafından harcanmış olan üretim maliyetinin üstünde bir artı, bir kâr kalsın. İşçinin ürettiği metaın satış fiyatı, kapitaliste göre, üç bölüme ayrılır: birincisi, önceden ödediği hammaddelerin fiyatı ile gene önceden ödediği iş aletlerinin, makinelerin ve öteki iş araçlarının yıpranma payını karşılayan, onu yerine koyan bölüm; ikincisi, önceden ödediği ücreti karşılayan bölüm; üçüncüsü ise, geriye kalan artı, kapitalistin kârı. Birinci bölümün yalnızca önceden varolan değerleri yerine koyuyor olmasına karşılık, hem ücretin ve hem de kapitalistin kârının, bir tüm olarak, işçinin (sayfa 201) emeği tarafından yaratılmış olan yeni değerden karşılandığı ve hammaddelere eklendiği açıktır. Ve bu anlamda, bunları birbirleriyle kıyaslayabilmek için, ücrete ve kâra, işçinin ürününden alınan paylar gözü ile bakabiliriz.
Gerçek ücret aynı kalabilir, hatta yükselebilir de, ama göreli ücret gene de düşebilir. Varsayalım ki, örneğin bütün geçim araçlarının fiyatı 2/3 oranında bir düşme gösterdiği halde, günlük ücret yalnız üçte-bir oranında, yani örneğin 3 marktan 2 marka düşüyor. Her ne kadar işçi, iki markı ile daha önce 3 markla alabildiğinden daha büyük miktarda meta alabilecekse de, onun ücreti, gene de, kapitalistin kârına oranla azalmıştır. Kapitalistin (örneğin, fabrikatörün) kârı bir mark artmıştır, yani işçiye ödediği daha az değişim-değeri tutarına karşılık, işçinin eskisinden daha büyük bir miktarda değişim-değerleri üretmesi gerekmektedir. Sermayenin payı, emeğin payına göre artmıştır. Toplumsal servetin sermaye ile emek arasındaki bölüşümü daha da eşitsiz bir hale gelmiştir. Kapitalist, aynı sermaye ile, daha büyük bir nicelikte emeğe kumanda etmektedir. Kapitalist sınıfın işçi sınıfı üzerindeki gücü artmıştır, işçinin toplumsal konumu kötüleşmiş, kapitalistinkinden bir adım daha aşağıya düşmüştür.
Peki ama, karşılıklı ilişkiler içersinde, ücretin ve kârın yükselip alçalmasını belirleyen genel yasa nedir?
Ücret ve kâr birbirleriyle ters orantılıdır. Emeğin payı, yani ücret düştüğü ölçüde, sermayenin payı, yani kâr yükselir, ve vice versa. Ücret düştükçe kâr yükselir; ücret yükseldikçe kâr düşer.
Belki de buna şöyle itiraz edilecektir: ister yeni pazarların açılması sonucu, ister eski pazarlarda talebin geçici olarak artması sonucu, vb. olsun, kendi metalarına olan talebin artmasıyla, kapitalist, ürünlerini öteki kapitalistlerle daha elverişli koşullarda değişerek kâr edebilir; kapitalistin kârı, demek ki, öteki kapitalistlerin safdışı kalmasından dolayı, ücretteki, işgücünün değişim-değerindeki yükseliş ve düşüşlerden bağımsız olarak artabilir; ya da kapitalistin kârı, iş aletlerinin yetkinleşmesi, doğa kuvvetlerinin yeni bir kullanımı vb. sayesinde de yükselebilir.
Her şeyden önce şunu kabul etmek gerekecektir ki, ters (sayfa 202) yoldan giderek de varılsa, sonuç aynı kalır. Evet, kâr, ücret azaldığı için artmamıştır, ücret, kâr arttığı için azalmıştır. Kapitalist, başka kişilerin aynı miktardaki emeği ile, emeğe daha yüksek bir fiyat ödemeksizin, daha büyük bir miktarda değişim-değeri elde etmiştir; yani bu duruma göre, emeğe ödenen, emeğin kapitaliste bıraktığı net kâra oranla daha azdır.
Ayrıca, anımsatalım ki, metaların fiyatlarındaki dalgalanmalara karşın, her metaın ortalama fiyatı, yani metaın başka metalarla değişilme oranı, o metaın üretim maliyeti ile belirlenir. Demek ki, kapitalist sınıf içindeki birbirini geçmeler, zorunlu olarak, birbirlerini dengelerler. Makinelerin gelişip yetkinleşmesi, yeni doğal güçlerin üretim için kullanılması, belli bir süre içersinde aynı nicelikteki emek ve sermaye ile daha çok miktarlarda ürün yaratılmasını sağlar, yoksa daha büyük değişim-değeri yaratılmasını değil. Eğirme makinesi sayesinde bir saat içinde, bu makinenin icadından önce çıkartabildiğinin iki katı, örneğin elli yerine yüz kilo iplik çıkarabiliyorsam da, bu yüz kilo iplik karşılığında, uzun vadede, daha önce elli kilo karşılığında alabildiğimden daha fazla meta alamam, çünkü üretim mafiyeti yarı yarıya düşmüştür, ya da çünkü, aynı üretim maliyeti ile iki katı ürün verebiliyorum.
İster bir ülkenin, ister bütün dünya pazarının kapitalist sınıfı, burjuvazisi olsun, üretimin net kârını aralarında ne oranda üleşirlerse üleşsinler, bu net kârın toplam tutarı, her zaman için, bir bütün olarak dolaysız emeğin birikmiş emeği artırmış olduğu miktardan ibarettir. Demek ki, bu toplam miktar, emeğin sermayeyi artırdığı oranda, yani kârın ücrete kıyasla yükseldiği oranda artar.
Şu halde görüyoruz ki, sermaye ile ücretli emek arasındaki ilişkinin sınırları içinde kalsak bile, sermayenin çıkarları ile ücretli emeğin çıkarları birbirlerine taban tabana karşıttırlar.
Sermayede hızlı bir artış, kârda da hızlı bir artış demektir. Eğer emeğin fiyatı, eğer göreli ücret hızla azalırsa, kâr da, ancak bu aynı hızla artabilir. Gerçek ücretin, kâr ile aynı oranda olmasa bile, itibari ücretle, emeğin parasal değeri ile birlikte aynı anda yükseliyor olmasına karşın, (sayfa 203) göreli ücret düşebilir. Örneğin işlerin iyi gittiği dönemlerde, eğer ücret yüzde-beş, öte yandan kâr da yüzde-otuz yükselse, orantılı ücret, yani göreli ücret yükselmiş değil, düşmüş olur.
Demek ki, eğer işçinin geliri, sermayenin hızlı büyümesi ile birlikte yükselecek olursa, işçiyi kapitalistten ayıran toplumsal uçurum da aynı zamanda genişler, bu arada sermayenin emek üzerindeki gücü, emeğin sermaye karşısındaki bağımlılığı da büyür.
İşçinin, sermayenin hızla büyümesinde çıkarı vardır demek, işçi başkalarının zenginliğini ne kadar büyük bir hızla çoğaltırsa, kendi payına düşen kırıntılar o denli bol olacak, istihdam ve var edilebilecek işçilerin sayısı o denli çok olacak, sermayeye bağımlı köleler yığını o denli artırılabilecek demektir ancak.
Demek ki, şunları saptadık:
İşçi sınıfı için en elverişli olan koşullar, sermayenin olabilecek en hızlı büyümesi bile, işçinin maddi varlığını ne denli iyileştirirse iyileştirsin, kendi çıkarlarıyla burjuvazinin çıkarları arasındaki uzlaşmaz karşıtlığı ortadan kaldırmaz. Kâr ve ücret, daha önce de olduğu gibi, ters orantılı olarak kalırlar.
Eğer sermaye hızla büyüyorsa ücret yükselebilir; ama sermayenin kârı bununla kıyaslanamayacak kadar çabuk yükselir. İşçinin maddi durumu iyileşmiştir, ama toplumsal konumunun pahasına. Onu kapitalistten ayıran toplumsal uçurum genişlemiştir.
Son olarak:
Ücretli emek için en elverişli koşul, üretken sermayenin mümkün olduğu kadar hızlı büyümesidir demek, yalnızca şu anlama gelir: işçi sınıfı ne denli çabuk çoğalır ve kendisine düşman olan gücü, kendisine ait olmayıp kendisine egemen olan zenginliği ne denli çabuk genişletirse, burjuvazinin kendisini kuyruğuna takıp peşinden sürüklemesine yarayan yaldızlı zincirleri kendi eliyle yapmaktan hoşnut olarak, burjuva zenginliğini artırmak, sermayenin gücünü genişletmek üzere yeniden çalışmaya koyulacağı koşullar da o denli elverişli olacaktır.
Üretken sermayenin büyümesi ile ücretin yükselmesi, gerçekten de, burjuva iktisatçılarının iddia ettikleri kadar (sayfa 204) ayrılmazcasına birbirine bağlı mıdır? Onların sözlerine inanmamalıyız. Hatta, sermaye semirdikçe onun kölesi de o kadar iyi beslenir dedikleri zaman da, onlara inanmamalıyız. Burjuvazi fazla uyanıktır, hizmetkârlar kalabalığının gözalıcılığından böbürlenen büyük derebeyinin boş inanlarını paylaşmayacak kadar hesaplıdır. Burjuvazinin, varoluş koşulları, onu, hesap yapmaya zorlar.
O halde şu noktayı daha yakından incelememiz gerekecek:
Üretken sermayenin büyümesi ücretleri nasıl etkiler?
Eğer burjuva toplumunun üretken sermayesi tüm olarak büyüyecek olursa, emek birikimi de daha çeşitlilik kazanır. Sermayeler sayıca ve kapsam olarak artar. Sermayelerin sayıca artması, kapitalistler arasındaki rekabeti artırır. Sermayelerin artmakta olan kapsamı, daha kocaman savaş araçlarıyla birlikte daha güçlü emek ordularının sanayiin savaş alanına sürülmesine yolaçar.
Bir kapitalist, ancak daha ucuza satarak, başka bir kapitalisti bu alandan sürüp atabilir ve onun sermayesini ele geçirebilir. Batmadan daha ucuza satabilmek için, daha ucuza üretmek, yani emeğin üretken gücünü mümkün olduğu kadar artırmak gerekir. Ama emeğin üretken gücü, özellikle daha büyük bir işbölümü ile, makinelerin daha genel bir biçimde üretime sokulması ve durmadan geliştirilmesi ile artar. İşin kendi aralarında bölündüğü emek ordusu ne denli büyük olursa, makineleşmenin alanı ne denli genişlerse, üretim maliyeti o ölçüde buna orantılı olarak düşer, emek o ölçüde verimli olur. Bu yüzden, kapitalistler arasında, işbölümünü ve makineleri artırmak ve her ikisinden de en büyük ölçülerde yararlanmak yolunda genel bir yarışma başlar.
Eğer bir kapitalist, daha büyük bir işbölümü ile, yeni makinelerin kullanılması ve geliştirilmesi ile, doğa kuvvetlerinin daha elverişli bir biçimde ve daha büyük bir ölçüde kullanılması ile aynı emek ya da birikmiş emek kullanarak rakiplerinden daha büyük bir miktarda ürün, yani meta yaratmanın yolunu bulmuşsa; örneğin rakiplerinin yarım metre kumaş dokuyabildikleri aynı işzamanı içerisinde bir yarım metre daha üretebiliyorsa, bu kapitalist nasıl (sayfa 205) davranacaktır?
Bu kapitalist, yarım metre kumaşı, pazardaki eski fiyata satmakta devam edebilirdi, ama bu, rakiplerini safdışı etmenin ve kendi sürümünü artırmanın çaresi olmazdı. Ama üretimi genişlediği ölçüde, satma gereksinmesi de artmıştır. Onun yarattığı daha güçlü ve daha pahalı üretim araçları, elbette ki, ona, metaını daha ucuza satma olanağını sağlar, ama aynı zamanda, onu, daha çok meta satmaya ve kendi metaları için çok daha geniş bir pazar ele geçirmeye zorlar. Şu halde, kapitalistimiz, yarım metre kumaşını rakiplerinden daha ucuza satacaktır.
Ancak, her ne kadar, bütün bir metre kumaş, ona, yarım metre kumaşın öteki kapitalistlere malolduğundan daha fazlaya malolmuyorsa da, o, bu bir metreyi rakiplerinin yarım metreyi sattıkları kadar ucuza satmayacaktır. Yoksa hiç bir ek kazanç sağlayamazdı ve metaının değişimi sonucu, ancak üretim maliyetlerini elde edebilirdi. Onun daha büyük gelir elde etme olasılığı, sermayesini ötekilerden daha çok artırmış olmasından değil, daha büyük bir sermayeyi harekete geçirmiş bulunması olgusundan ileri gelmektedir. Ayrıca, eğer mallarının fiyatını rakiplerininkinden pek az bir yüzde ile düşük tutacak olursa, varmak istediği amaca ulaşır. Daha ucuz fiyata satarak rakiplerini safdışı eder, onların pazarlarından hiç değilse bir kısmını ellerinden alır. Şunu da hatırlatalım ki, yürürlükteki fiyat, her zaman, metaın satışının elverişli ya da elverişsiz bir sanayi mevsiminde olup olmamasına göre, üretim maliyetinin üstünde ya da altındadır. Yeni ve daha verimli üretim araçları kullanmış olan kapitalistin metalarını gerçek üretim maliyetinin ne kadar üstünde bir yüzde ile satacağı, bir metre kumaşın o zamana kadar alışılagelmiş üretim maliyetinin altında ya da üstünde oluşuna göre değişir. Ama kapitalistimizin ayrıcalıklı konumu uzun sürmez, öteki rakip kapitalistler de aynı makineleri ve işbölümünü uygularlar, ve bunu, aynı ölçüde, hatta daha büyük bir ölçüde yaparlar ve bu uygulama o kadar genelleşir ki, kumaşın fiyatı, yalnızca eski üretim maliyetinin altına değil, yeni üretim maliyetinin de altına düşer.
Böylece, kapitalistlerin birbirlerine göre olan konumları, (sayfa 206) yeni üretim araçlarının kullanılmaya başlanmasından önceki konumlarıyla aynı olur, ve bu araçlarla aynı fiyat üzerinden iki katı üretebiliyorlarsa da, şimdi artık bu iki kat üretimi eski fiyatın altında bir fiyatla sürmek zorundadırlar. Bu yeni üretim maliyeti temeli üzerinde aynı oyun yeniden başlar. Daha büyük işbölümü, daha çok makine, işbölümünden ve yeni makinelerden daha geniş ölçüde yararlanılması. Ve rekabet, bu sonuca karşı aynı tepkiyi yeniden yaratır.
Böylece üretim biçiminin ve üretim araçlarının, nasıl durmadan dönüşümler geçirdiklerini, köklü değişikliklere uğradıklarını; işbölümünün nasıl zorunlu olarak daha büyük bir işbölümüne, makine kullanımının daha geniş bir biçimde makineler kullanımına, büyük çapta bir işin daha da büyük çapta bir işe yolaçtığını görüyoruz.
İşte, burjuva üretimini durmadan eski yolundan çıkartan, ve sermayeyi, emeğin üretici güçlerini yetkinleştirmeye zorlayan ve onları yeğinleştirdiğinden ötürü, sermayeye durdurak dedirtmeyen, kulağına sürekli olarak "yürül yürü!" diye fısıldayan işte bu yasadır.
Bu yasa, ticari dönemlerin dalgalanmalarının sınırları içinde, bir metaın fiyatını, zorunlu olarak, o metaın üretim maliyetine eşitleyen yasadan başka bir şey değildir.
Bir kapitalistin birlikte üretime soktuğu üretim araçları ne denli güçlü olursa olsun, rekabet, bu üretim araçlarını evrenselleştirecektir, ve onları evrenselleştirdiği bu andan itibaren, sermayenin daha verimli oluşunun tek sonucu, kendisinin şimdi artık aynı fiyata, eskisinden on, yirmi, yüz kez daha fazla ürün çıkarması olacaktır. Ama yalnızca daha çok kâr elde etmek için değil, üretim maliyetini de karşılamak için —görmüş olduğumuz gibi, bizzat üretim aleti giderek daha pahalılaşmaktadır— şimdi daha geniş bir satış zorunlu hale geldiğinden ve bu yığınsal satış yalnız kendisi için değil, rakipleri için de bir ölüm-kalım sorunu olduğundan, düşük satış fiyatını daha çok miktarda ürün satışıyla dengelemek için öncekinden belki de bin kez daha çok satmak zorunda kaldığına göre, yeni bulunan üretim araçları ne denli verimli olursa, eski mücadele de o denli şiddetli bir biçimde yeniden başlar. Demek ki, işbölümü ve makinelerin (sayfa 207) kullanılması, çok daha büyük bir ölçüde, alabildiğine gelişmeye devam edecektir.
Şu halde, kullanılan üretim araçlarının gücü ne olursa olsun, rekabet, metaın fiyatını, gerisin geriye üretim maliyetine indirgeyerek, böylece ucuz üretimi, —aynı toplam fiyat karşılığında gittikçe daha büyük bir ürün arzını— kaçınılmaz bir yasa durumuna yükselterek, daha ucuza ürettiği ölçüde, yani aynı emek miktarı ile daha fazla ürettiği ölçüde sermayenin elinden bu gücün altın meyvelerini kapmaya çalışır. Demek ki, böylece, kapitalist, kendi öz çabası ile, aynı işzamanı içersinde daha çok üretmek zorunluluğundan, kısacası, kendi sermayesinin değerini artırmak için daha güç koşullardan başka bir şey kazanmış olmayacaktır. Bu bakımdan, rekabet, üretim maliyeti yasası ile, onun peşini bırakmazken, rakiplerine karşı ortaya çıkardığı her yeni silah kendisine karşı dönerken, kapitalist, eski makinelerin ve eski işbölümü yöntemlerinin yerine, kuşkusuz daha pahalı, ama daha ucuza üreten yenilerini, rekabetin bu yenileri eskitip gözden düşürmesini beklemeksizin, hiç ara vermeden, yenilerini getirerek yarışmayı kazanmaya çalışır.
Şimdi bütün dünya pazarı üzerinde aynı zamanda yer alan bu hummalı çırpınışı gözümüzün önüne getirecek olursak, sermaye büyümesinin, birikmesinin ve yoğunlaşmasının, nasıl kesintisiz bir işbölümü ile ve yeni makinelerin kullanılmasına ve eskilerin geliştirilmesine, bunun da çok daha büyük boyutlarla sonuçlanmasına yolaçtığı anlaşılır olacaktır.
Peki ama, üretken sermayenin büyümesine ayrılmazcasına bağlı bu koşullar ücretin belirlenmesini nasıl etkilerler?
Daha büyük bir işbölümü, bir işçiye, 5, 10, 20 kişinin işini yapma olanağını verir; demek oluyor ki, işbölümü, işçiler arasındaki rekabeti, 5, 10, 20 kat artırır. İşçiler, yalnız, kendilerini birbirlerinden daha ucuz fiyata satarak birbirleriyle rekabet etmezler; bir tek işçinin, 5, 10, 20 işçinin işini yerine getirmesi biçiminde de birbirleriyle rekabet ederler; işçileri bu biçimde rekabete zorlayan şey, sermayenin getirdiği ve sürekli olarak artan işbölümüdür.
Üstelik, işbölümü arttığı ölçüde, iş basitleşir. İşçinin özel ustalığı değerini yitirir. İşçi, yoğun bedensel ve zihinsel (sayfa 208) yetenekler kullanmak zorunda kalmayan basit, tekdüze bir üretici güce dönüşür. Onun emeği, herkesin becerebileceği bir emek olur. Bunun içindir ki, rakipler, her yandan işçi üzerinde baskı yaparlar, ve ayrıca anımsatalım ki, iş ne kadar basit ve öğrenilmesi kolaysa, işe alışmak için gerekli üretim maliyeti de o kadar düşer ve ücretler de o ölçüde düşer, çünkü ücret, bütün öteki metaların fiyatları gibi, kendi üretim maliyetiyle belirlenir.
Demek ki, iş, doyurucu, zevk verici olmaktan uzaklaştıkça, işe karşı isteksizlik arttıkça, rekabet çoğalır, ücret azalır. İşçi, ister daha uzun saatler çalışarak olsun, ya da ister bir saatte daha çok üreterek olsun, daha çok çalışarak aldığı ücretinin miktarını aynı tutmaya çalışır. Demek ki, yoksulluğun dürtüsü, işbölümünün yıkıcı etkilerini daha da artırır. Bunun da sonucu şudur: daha çok çalıştıkça, daha az ücret alır; ve iş arkadaşlarıyla olan salt bu rekabet yüzünden, iş arkadaşlarını da, kendisininki kadar kötü koşullarla kendilerini satan birer rakip haline getirir, bundan ötürü, son tahlilde, işçi sınıfının bir üyesi olarak kendisiyle rekabet eder.
Makine, usta işçilerin yerine düz işçileri, erkeklerin yerine kadınları, erginlerin yerine çocukları koyarak çok daha geniş bir ölçekte aynı sonuçları getirir. Makinelerin yeni uygulandıkları yerlerde el işçilerini yığın yığın sokaklara dökerek ve makinelerin geliştirildikleri, yetkinleştirildikleri ve yerlerine daha üretken makinelerin konulduğu yerlerde ise işçileri daha küçük yığınlar halinde işlerinden ederek, aynı sonuçları yaratır. Yukarda, kapitalistlerin kendi aralarındaki sanayi savaşının kabaca çiziştirilmiş bir portresini vermiş bulunuyoruz; bu savaşın şöyle bir özelliği vardır: bu savaşta, çarpışmalar, işçi ordusunun askere alınmasından çok, terhis edilmesiyle kazanılır. Generaller, yani kapitalistler, kim daha çok sanayi erine yol verecek diye aralarında yarışırlar.
İktisatçılar, bize, makinelerin gereksiz kıldığı işçilerin yeni istihdam dalları bulduklarını söylerler, bu doğrudur.
Ama onlar, işten çıkarılmış aynı işçilerin yeni işkollarında iş bulabileceklerini doğrudan doğruya iddia etmeye kalkışamazlar. Olgular bu yalana karşı bas bas bağırıyor. (sayfa 209) Gerçekte iddia ettikleri şundan ibarettir: işçi sınıfının başka kesimleri için, örneğin batmaya yüztutmuş bir sanayi koluna girmek üzere olan genç işçi kuşakları için, yeni iş olanakları doğacaktır. Bu, elbette, mirastan mahrum edilmiş işçiler için büyük bir tesellidir. Muhterem kapitalistler hiç bir zaman sömürülecek taze et ve kan sıkıntısı duymayacaklar, ve ölüleri, kendi ölülerini gömmeye terkedeceklerdir. Bu, burjuvaların, işçilerden çok kendi kendilerine verdikleri bir tesellidir. Makine yüzünden tüm ücretli işçiler sınıfı ortadan kalkacak olsaydı, ücretli emek olmadıkça sermaye olmaktan çıkan sermaye için bu ne korkunç bir şey olurdu!
Ama işçilerin, doğrudan doğruya makine yüzünden işten atılanların ve yeni kuşaktan onların yerine zaten gözdikmiş bulunan tüm kesiminin yeni bir iş bulduğunu varsayalım. Bu yeni işin yitirilmiş olan kadar yüksek ücret getireceğini düşünen var mı? Bu, bütün iktisat yasaları ile çelişen bir şey olurdu. Modern sanayiin her zaman, karmaşık, üst düzeyde bir işin yerine, nasıl daha yalın ve alt düzeyde bir iş getirdiğini gördük.
Makine yüzünden bir sanayi dalından kapı dışarı edilen bir işçi yığını, daha düşük bir ücretle çalışmadıkça, nasıl olur da, başka bir sanayi dalına sığınabilir?
Bizzat makinelerin yapımında çalışan işçiler, bu durumun dışında bir ömek olarak gösterilmiştir. Denilir ki, sanayide daha çok makine talep edilmeye ve kullanılmaya başlar başlamaz, makineler de, zorunlu olarak, sayıca artacaktır, ve bunun sonucu, makinelerin yapımı, şu halde makine yapımıyla uğraşan işçilerin sayısı da artacaktır; ve bu sanayi dalında çalıştırılan işçilerin usta, ve hatta eğitim görmüş işçiler oldukları öne sürülmektedir.
Zaten daha önceleri bile ancak yarıyarıya doğru olan bu iddia, 1840 yılından beri bir değer taşır görünümünü büsbütün yitirmiştir, çünkü makine yapımında her zamankinden daha çeşitli makineler kullanılması pamuk ipliği yapımında kullanılandan ne fazladır ne de eksik, ve makine yapan fabrikalarda çalıştırılan işçiler, son derecede gelişmiş makineler karşısında, ancak çok ilkel makinelerin oynadıkları rolü oynayabilmektedir.
Ama, makinenin kovduğu erkek işçinin yerine, fabrika, (sayfa 210) belki de üç çocuk ve bir kadın çalıştırmaktadır. Ama erkeğin ücretinin, üç çocuk ve bir kadın için yeterli olması gerekmiyor muydu? Asgari ücretin, soyun varlığını sürdürmek ve sayısını çoğaltmak için yeterli olması gerekmiyor muydu? Burjuvaların pek sevdikleri bu sözler neyi tanıtlar öyleyse? Bir tek işçi ailesini yaşatmak için, şimdi artık dört kat fazla işçinin yaşamının tüketilmekte olduğundan başka bir şeyi değil.
Özetleyelim: Üretken sermaye ne denli büyürse, işbölümü ve makine kullanımı da o denli genişler. İşbölümü ve makine kullanımı ne denli genişlerse, işçiler arasındaki rekabet de o denli genişler ve ücretleri de o denli kısılır.
Buna ek olarak, toplumun üst tabakalarından da işçi sınıfına katılmalar olur. Kollarını işçilerin kolları yanında kaldırmaktan başka çareleri olmayan bir küçük sanayiciler ve küçük rantiyeciler kitlesi, işçi sınıfı saflarına fırlatılıp atılırlar. Böylece, iş istemek üzere havaya kalkan kolların meydana getirdiği orman gitgide sıklaşırken, kolların kendileri gittikçe cılızlaşır.
Besbelli ki, küçük sanayici, ilk koşullarından biri gittikçe daha büyük ölçekte üretmek, yani küçük bir sanayici değil, tam tersine, büyük sanayici olmak olan bir savaşta, fazla dayanamaz. Sermayelerin kitlesi ve sayısı çoğaldıkça, sermaye büyüdükçe sermayenin faizinin azaldığı; bunun sonucu olarak, küçük rantiyenin artık aldığı faizle yaşayamaz olduğu, onun da sanayie atılması, yani küçük sanayiciler saflarını ve böylece de işçi sınıfı adaylarının saflarını kabartması gerektiği — bütün bunlar, daha fazla açıklamayı gerektirmez.
Son olarak, kapitalistler, yukarda anlatılmış bulunan hareket yüzünden, mevcut dev üretim araçlarını daha büyük bir ölçüde işletmek ve bütün bellibaşlı kredi kaynaklarını bu amaca yöneltmek zorunda kaldıkça sınai depremler —ki bu depremler boyunca ticaret âlemi, ancak servetin, ürünlerin ve hatta üretici güçlerin bir bölümünü cehennem tanrılarına kurban etmek suretiyle ayakta kalabilir— gitgide çoğalır — tek sözcükle, bunalımlar artar. Üretim yığını, ve bunun sonucu olarak da daha geniş pazarlara olan gereksinme büyüdükçe, salt bu nedenden ötürü olsa bile, (sayfa 211) herbir önceki bunalım, dünya pazarının karşısına, o zamana dek ele geçirilmemiş ya da yalnızca yüzeysel olarak sömürülen bir pazar çıkardığından, dünya pazarı giderek daha çok daralır, giderek daha az sayıda sömürülecek pazar kalır, bunun sonucu olarak da bunalımlar daha sıklaşır ve daha şiddetlenir. Ama sermaye yalnızca emekle yaşamaz. O, hem seçkin, hem de barbar bir efendi olarak, kölelerinin cesetlerini, bu bunalımlar sırasında canvermiş işçi kurbanlarının tümünü kendisiyle birlikte mezara sürükler. Böylece görüyoruz ki, eğer sermaye hızla büyürse, işçiler arasındaki rekabet bununla kıyaslanamayacak bir hızla büyür, yani işçi sınıfının istihdam araçları, yaşam araçları buna oranla çok daha fazla azalır, ama bununla birlikte, sermayenin hızla büyümesi ücretli emek için en elverişli koşuldur. (sayfa 212)
Aralık 1847'nin ikinci yarısında
kendisi tarafından verilen konferanslara
dayanılarak Marx tarafından yazılmıştır
No Pasaran !