DEVRİM YILMAZ ŞİİRLERİNDEN

Zaman altı mayıs

İki saat elli dakika boynumda bir halka

Düşlerim can çekişiyor

Can çekiştikçe düşlerim

Kavgamda Deniz çoğalıyor…

Emeğin Müjdesi

Tüm işçilerin selamını getirdim size

Tüm ezilmiş halkların

Ve öz yurdunda mülteci kalanların

Yani bildiğiniz tüm çiçeklerden

Yarına umuttan selam var size…

Tüm zamanlar ortaçağı gösterse de

Devrimin nöbetini tutuyor takvimler

Kuşların yönünü çevirdiği ülke,

Parmaklıkları kopartıyor kır çiçekleri

Tüm günler 1 Mayıs sabahıdır artık…

Güneşin umut ve direniş diye doğacağı vakit

Nasırlı eller sımsıkı yumruklaşır

Vurulur yeryüzünün kanlı saraylarına

Kaldırın artık başınızı

Hiç kimse kardeşini ecelsiz bırakmayacak toprağa…

Çünkü hepiniz vuruldunuz

Çünkü işçisiniz

Çünkü inkar edilmişsiniz…

Adınız anlamını yitirmiştir

Yaşamınız ucuz ve basittir(!)

Öyleyse yaşamı işçi olan insanlar

Yani ömrü esir alınmışlar

Kaldırın artık başınızı

Tarihe yazılacak bu zaferler sizlerin değil mi..?

Devrim Yılmaz

Elma Çiçeği

Alacakaranlık koyacağım adını

Turnaların gökyüzü yapacağım ellerini

Kimsesiz gözlerin gözyaşı diyeceğim

Adına, sana, buraya…

Ayyaş yalnızlığımsın sen

Dedim ya gecemsin

Eylül sabahları korkar senden

Güneşim, bulutların yoldaşı Denizim…

Senin adın gece, güneş, deniz

Ve Elma çiçeği…

Devrim Yılmaz

Dört Mevsimdir Ölüyüm

Biliyor musun?

Ben öleli tam dört mevsim oldu dost

Mezarımı bilmiyorum

Hasta ruhumu hangi toprak alır

Beni hatırlar mısın, şiirlerimi…

Şiirlerim sanadır

Haberin olsun şiirlerim de öldü

Şiirlerimi yosun tutan tabuta koydular

Kanayan yüreğimin her yarasına bir kurşun sıktılar

Ben öldüm

Geceydi ve hiç mehtabı görmedim

Ben öldüm

Mezarıma sevdiğin çiçeği getir

Kokun lavanta mı?

Karanfili mi seversin bilmem

Ben kır çiçeklerini severim

Kır çiçeklerim de soldu…

Ardımdan ölü ruhum için yas tutma

Ruhum hep ölü, hep yaralı

Ve ben bir kez daha öldüm

Öleli tam dört mevsim oldu.

Devrim Yılmaz

Bir MelodramSoğuk geceden bir ses:

-Evim bu sokak

Ekmeğim bu taşlar

Çöp dedikleri lüksüm

Soğuk dedikleri geceler

Ölümden uzak olduğum geceler

Güneşe hasret bir ses:

-Bugün yine açız,

Ama olsun aybaşı gelecek Ali'me söz verdim,

Yeni pabuç alacağım

Bir ay aç kalır,

Bir ay grevsiz

Bir ay da güneşsiz yaşarım

Düzenin kurbanından bir ses:

-Yeter! Yeter diyorum

Vurulmuş sokak ortasında Oğlum, babam, yavrum……

Ve gövdesinde binlerce Taylan* taşıyan kentlerde

Yetim sızılar artık kanlı sabahlara tarih düşmeyecek

Ülkem, kanla inşa edilse de duvarların

Yıkılacak birgün bu babadan kalma miras!

Alçak düzenin sesi:

-İsterim ki kentim olsun

Benim olsun bu evler

Benim gözlerini kaybetmiş insanlar

Hepsi benim!

Ve düzene isyanın sesi:

-Hey! Bitsin diyoruz anlamıyor musunuz?

Bu kent ne senin ne de benim

Bizim olsun bu evler

Kaybettiysek gözlerimizi sizin kanlı çarklarınızda

Ellerimizle kuracağız o düş ülkeyi…

*Taylan Özgür: T.C. deki ilk faili meçhul cinayetin devrimci kurbanı..

Devrim Yılmaz

Avucumda ölü elin esmer çocuk

Çaresiz yalnız ve aç!

Eline alacaksan…

Ve vuracaksan tanıdığın herkesi

Acını dindirecekse

Yap, yapabileceğin her şeyi

Misyonerliğini unuttuk insanlığın

Ne desen haklısın,

Haklısın esmer çocuk…

Devrim Yılmaz